Espejos
de China. La moda entre oriente y occidente. El
Metropolitan Museum de Nueva York, dedica una exposición a las relaciones entre
oriente e occidente en la moda. Bajo el título, “China a través del espejo”, se
exponen en el museo entorno a 140 trajes de alta costura y diseño de vanguardia
de aires chinescos, junto a objetos de arte y textiles antiguos de procedencia
china. Andrew Bolton, comisario de la muestra, describe
lo que late en el ideario de la misma. Todo gira alrededor de la fantasía
oriental u orientalismo. El conjunto de visiones idílicas creadas por los
occidentales interpretando estéticas orientales. Un tipo de pastiche o amalgama
plástica, basada en la alteridad subordinada. Es decir la invención de un
escenario de ficción basado en la distorsión del original por licencias poéticas. Es pues,
una visión a través del espejo, como en el cuento de Alicia de Lewis Carroll, donde
la realidad es difusa, con las cosas del revés, pero encantadoras. La porcelana blanca con dibujos azules es uno
de los ámbitos donde transcurre la fascinación por oriente desde el siglo XVI.
Tal fue el gusto por esta manufactura que se imitó en Meissen, Delft y
Worcester. Era típico el paisaje en medallón del sauce, con pagoda, puente y
tres personajes caminando con aperos. Este estampado es recogido por modistos
como Roberto Cavalli, para crear vestidos de fantasía oriental. La seda es otra manufactura que despierta
fascinación en occidente desde los romanos. La mayor peculiaridad en el campo de la moda es la existencia de una
producción para el mercado interno chino y otra para la exportación. En la
segunda los motivos de imprimación chinesca son ad hoc para el gusto
occidental. Diríamos, ¡que eran motivos chinos más chinos que los de los
propios chinos! Yves
Saint Laurent, en su colección de alta costura de otoño invierno 1977, hizo un
homenaje a un tiempo de elegancia y riqueza de leyenda oriental. Mezclando
aires mongoles de Gengis Kan, con el estilo imperial de la dinastía Qing del
siglo XIX. Tejidos brocados, sombreros cónicos, joyas de jade, estampados marinos,
hombreras pagoda, sirvieron para crear una amalgama estética posmoderna. En esa
fecha apareció en el mercado el perfume “Opium”. Desde los años veinte,
los modistos trasladaron la fascinación oriental a sus perfumes. Paul Poiret,
creó “Nuit de Chine”. Jean Patou, editó “Joy”. Roger & Gallet,
comercializaron “Le Jade”. Las Callot Soeurs, comercializaron “La fille du roi
de Chine”. Modistos y perfumes, todos ellos presentes en la muestra. La caligrafía en China, tiene valor estético
formal y poético literal. Fascinó así mismo a los modistos, en la muestra hay
dos modelos de Christian Dior y Gabrielle Chanel, estampados con caligrafía
china. El color rojo es
seña de identidad de China. Tanto en los muebles Ming, como en la bandera,
aparece este color. La casa de alta costura Valentino, en su colección “Manifesto”
de 2013, hizo una presentación integral en variantes de rojo. Este color, había
sido desde los años sesenta seña del modisto, y así aparece en la muestra. Otros préstamos
de la fantasía oriental son los propios
vestidos. El traje imperial Manchú, con estampado de murciélagos, nubes, olas,
montañas y dragones, se toma prestado entre otros por Tom Ford. El qipao, con
silueta pegada al cuerpo, hombros cortos y escote lateral con botones, se
emplea entre otros por John Galliano. El traje Mao, representación de la
República Popular China, se abstrae por diversos creadores uniformando a
occidente.
Vistiendo
divas. La muestra no oculta un interés por una visión
cinematográfica o dramatizada de lo que se percibe como oriental. Los
occidentales hacemos composición de lugar de una China milenaria por medio de
arquetipos hipertrofiados congelados en el celuloide. La actriz de los años treinta,
de origen chino y nacida en Estados Unidos, Anna May Wong, aparece en la muestra
como una de las modelos del estilo chino. Una especie de mujer fatal, o frágil,
sofisticada y envuelta en sedas, maquillajes, pelucas y joyas. Otra actriz de la
época es Hu Die. Quien aparece en las revistas de moda occidentales como icono
de estilo oriental, llevando unas afrancesadas variaciones del qipao. La diseñadora china Guo Pei, toma elementos
occidentales para hacer modelos orientales en la actualidad. En la muestra
aparece un traje con crinolina inspirada en Napoleón III, pero con forma de
flor de loto. Sus vestidos tienen, las horas de trabajo infinito de una época imperial
china o austro-húngara. Una moda anacrónica, pero que centra el ojo de los
medios de comunicación. No por menos el difundido traje amarillo con cola
catedralicia que llevó la cantante Rihanna, en la inauguración de “China a
través del espejo”, es un diseño de Guo Pei.
Román Padín Otero
China
e as chinerías.
O Metropolitan Museum de Nova York, dedica unha
exposición ás relacións entre oriente e occidente na moda. Baixo o título,
“China a través do espello”, expóñense no museo entorno a 140 traxes de alta
costura e deseño de vangarda de aires chineses, xunto a obxectos de arte e téxtiles
antigos de procedencia china. Andrew Bolton,
comisario da mostra, debulla o que latexa no ideario da mesma. Todo xira
arredor da fantasía oriental ou orientalismo. O conxunto de visións idílicas
creadas polos occidentais interpretando estéticas orientais. Un tipo de
pastiche ou amalgama plástica, baseada na alteridade subordinada. É dicir a
invención dun escenario de ficción baseado na distorsión do orixinal por
licencias poéticas. É daquela, unha
visión a través do espello, como no conto de Alicia de Lewis Carroll, onde a
realidade é difusa, coas cousas do revés, pero encantadoras. A porcelana branca con debuxos azuis é un
dos ámbitos onde transcorre a fascinación por oriente dende o século XVI. Tal
foi o gusto por esta manufactura que foi imitada en Meissen, Delft e Worcester.
Era típica a paisaxe en medallón do salgueiro, con pagoda, ponte e tres
personaxes camiñando con apeiros. Este estampado é recolleito por modistos como
Roberto Cavalli, para crear vestidos de fantasía oriental. A seda é outra manufactura que esperta
fascinación en occidente dende os romanos. A maior peculiaridade no eido da
moda é a existencia dunha produción para o mercado interno chino e outra para a
exportación. Na segunda os motivos de imprimación chinesa son ad hoc para o
gusto occidental. Diríamos, ¡que eran motivos chinos máis chinos que os dos
propios chinos! Yves
Saint Laurent, na súa colección de alta costura de outono inverno 1977, fixo
unha homenaxe a un tempo de elegancia e riqueza de lenda oriental. Mesturando
aires mongois de Gengis Kan, co estilo imperial da dinastía Qing do século XIX.
Tecidos brocados, chapeus cónicos, xoias de xade, estampados mariños, ombreiros
pagoda, serviron para crear un amalgama estética posmoderna. Daquela apareceu
no mercado o perfume “Opium”. Dende os anos
vinte, os modistos trasladaron a fascinación oriental ós seus perfumes. Paul
Poiret, creou “Nuit de Chine”. Jean Patou, editou “Joy”. Roger & Gallet,
comercializaron “Le Jade”. As Callot Soeurs, comercializaron “La fille du roi
de Chine”. Modistos e perfumes, todos eles presentes na mostra. A caligrafía en
China, ten valor estético formal e poético literal. Fascinou asemade ós
modistos, na mostra hai dous modelos de Christian Dior e Gabrielle Chanel,
estampados con caligrafía china. A
cor vermella é sinal de identidade de China. Tanto nos mobles Ming, como na
bandeira, aparece esta cor. A casa de alta costura Valentino, na súa colección
“Manifesto” de 2013, fixo unha presentación integral en variantes de vermello.
Esta cor, tiña sido dende os anos sesenta sinal do modisto, e así aparece na
mostra. Outros préstamos na fantasía oriental son os vestidos mesmos. O traxe
imperial Manchú, con estampado de morcegos,nubeiros, ondas, montañas e dragóns,
tómase prestado entre outros por Tom Ford. O qipao, con silueta pegada ó corpo,
ombreiros curtos e escote lateral con botóns, emprégase entre outros por John
Galliano. O traxe Mao, representación da República Popular China, abstraese por
diversos creadores uniformando a occidente.
Divas e oriente. A mostra non oculta un
interese por unha visión cinematográfica ou dramatizada do que se percebe como
oriental. Os occidentais facemos composición de lugar dunha China milenaria por
medio de arquetipos hipertrofiados conxelados no celuloide. A actriz dos anos trina,
de orixe china e nacida en Estados Unidos, Anna May Wong, aparece na mostra
como una das modelos do estilo chino. Unha especie de muller fatal, ou fráxil,
sofisticada e envolta en sedas, maquillaxes, perrucas e xoias. Outra actriz da
época é Hu Die. Quen aparece nas revistas de moda occidentais como icona de
estilo oriental, levando unas afrancesadas variacións do qipao. A deseñadora china Guo Pei, toma elementos
occidentais para facer modelos orientais na actualidade. Na mostra aparece un
traxe con crinolina inspirada en Napoleón III, pero con forma de flor do loto.
Os seus vestidos teñen, as horas de traballo infinito dunha época imperial
china ou austro-húngara. Unha moda anacrónica, pero que centra o ollo dos
medios de comunicación. Non por menos o difundido traxe amarelo con cola
catedralicia que levou a cantante Rihanna, na inauguración de “China a través
do espello”, é un deseño de Guo Pei.
Román Padín Otero