HAUTE-À-PORTER, FV, 30-6-2016

Haute-à-Porter

Alta confección de moda.

Cando se fala da moda de Bélxica, de contado pensamos na cidade de Anveres. Onde está a Real Academia de Belas Artes, da que xurdiron deseñadores axiais na historia da moda dos derradeiros 35 anos. Anne Demeulemeester, Walter Van Beirendonck, Dirk Bikkembergs, Dries van Notten, Dirk van Saene, Marina Yee, son os chamados “Antwerp six”, pola prensa británica, logo de teren exposto con éxito as súas prendas na feira de moda de Londres en 1987. Tamén en xeracións posteriores, Martin Margiela e Ralf Simons, procuraron nome á escola.

Ademais en Anveres, está o museo da moda, MOMU, onde se celebran importantes exposicións de vangarda, e que serve de plataforma de coñecemento para os talentos relacionados ca Academia e outros chegados doutros lares.

Mais non é Anveres a soia cidade con museo de moda en Bélxica, a cidade de Hasselt, conta cunha grande tradición téxtil dende o século XIV. Nela ten o seu enderezo o Museo da Moda de Hasselt, que ten as portas abertas na súa actual sé dende 1995.

Arestora e até o mes de setembro, o Museo da Moda de Hasselt en Bélxica, presenta a exposición Haute-à-Porter. A mostra está comisariada polo deseñador de moda, xornalista e fotógrafo, Filep de Motwary. E ten como tema central, a relación entre a roupa de alta costura e a roupa de confección.

Habitualmente asimílase a alta costura, co traballo artesán, co luxo, a extravagancia e o espectáculo. E ten acontecido dende hai varias décadas, que unha parte emblemática da roupa de confección, amosa asemade estas características. Estas coincidencias de estilos e manufactura, é o que subliña a mostra, ó poñer no mesmo contexto roupas extraordinarias de confección, con roupas extraordinarias de costura.

Ademais das roupas, a exposición conta cunha espectacular posta en escena, na que se crean espazos con arquitecturas efémeras, grandes escaleiras, caixas e plataformas, nas que se colocan os traxes a diversas alturas. Complétanse os tableaux con luces indirectas e con, ¡animais disecados!. Así que as mulleres paxaro dos traxes bordados con plumas, comparten espazo con avestruces. Un elefante garda as costas de traxes de aires africanos. E un reno coroa coa súa cornamenta traxes de siluetas infanta. Filmes, fotografías e música, completan unha posta en escena ariscada e efectista.

Hai entre outros deseños, pezas de alta costura de John Galliano, que destacan con bordados de cores e mestura de tecidos. Están tamén presentes Viktor & Rolf, quen son habituais das exposicións de moda de vangarda, pois os seus traxes arriscan a iconografía habitual da roupa cotiá, para entrar nunha roupa teatral, establecéndose conceptualmente no vértice da arte e a moda. Hai do deseñador xaponés Yohji Yamamoto, tres traxes singulares, pois son de deseño tridimensional, fronte o habitual estilo bidimensional do deseñador. Son traxes con volantes acentuados con baleas, que teñen aire occidental.

Entre os deseños de artesanía extraordinaria, está o modelo Quimera de Thierry Mugler, pertencente á súa colección de alta costura outono/inverno 1997/98. É un espectacular traxe de cores metálicos que nunhas partes é como unha armadura e noutras como unha segunda pel. Tamén de Thierry Mugler, está o traxe de cow-girl, de pedrería vermella, que aparecera no vídeo de George Michael titulado “Too Funky” do ano 1992.

Está tamén o espectacular traxe branco de plumas deseñado por Sarah Burton para Alexander MacQueen, da primavera/verán de 2011. Onde o corpo aparece cuberto de plumas cortas e a saia longa está feita de cascada de plumas longas que gravitan.

É unha selección que presenta pezas exquisitas dos derradeiros trinta anos, e que ten sido aclamada por toda a prensa internacional.

Confección de calidade

Entre os deseñadores especializados en confección presentes na mostra, atopamos as habituais sinaturas de Prada, Dior, Gucci, Givenchy, Lanvin. Que teñen sempre a calidade dos talleres artesáns de grande tradición destas empresas de lenda, que nas últimas décadas teñen mellorado coa utilización de solucións tecnolóxicas nos tecidos e nos procesos.

Xunta este clásicos, están presentes creadores alternativos ou portadores de universos singulares, fronte á hexemonía das tendencias das grandes corporacións. O deseñador Rick Owens, presenta un universo únicos, poético e arriscado, abondando sempre nos volume grandes e estética póvera.

A empresa orixinaria de España, del Pozo, cuxo deseño corresponde dende 2012 a Josep Font, está tamén presente, pois o seu universo é dunha delicadeza extrema. Con xeniais aplicacións que parecen de origami sobre tecidos e volumes monacais combinados con elementos lixeiros.   

A  deseñadora holandesa Iris van Herpen, que é moi recoñecida pola comunidade museística, a pesar de súa corta idade e breve carreira, está tamén presente. Cos seus traxes de poética tecnolóxica, siluetas innovadoras e patróns sinxelos. Ela serve ademais de fío argumental para a máis nova linguaxe da moda. A que relaciona moda e tecnoloxía, pois atopa a estética en solucións útiles para tecidos, formas, estampados, volumes ou cores. Sendo a nanotecnoloxía un campo empregado pola creadora, así como as colaboracións con arquitectos.  

Tamén Vivienne Westwood, Maison Martin Margiela, Erdem ou Gareth Pugh, entre outros están na mostra.

Entre os fotógrafos presentes, René Habermacher, Giampaolo Sgura e Peter Lindbergh. É unha mostra coral, onde todos teñen unha liña no diálogo da alta moda coa confección de vangarda.

Román Padín Otero  

Fashion Forward; FDV 23.6.2016

Fashion Forward.

A moda sempre avanza. Esta frase é o leitmotiv dos trocos que se infrinxen na aparencia vestida cando o tempo pasa ela. O Museo de Les Arts Décoratifs de París, titula con esa frase Fashion Forward, unha exposición que até o 14 de agosto deste 2016, presenta na súa sé do Pazo do Louvre.

Comisariada por Pamela Golbin, conservadora xeral de moda e téxtil do museo, a mostra percorre 300 anos de indumentaria e moda. Comezando no 1715 e chegando até o 2015, abrangue un amplo espectro de estilos e épocas. Presentando una selección de 300 pezas dos 10.000 rexistros que posúen nos fondos do museo. 

Parece que o público das exposicións de moda, ten entre outros intereses frecuentes o de poder coñecer afondo as grandes etapas da historia da indumentaria. Cómo se vai pasando dun estilo ó outro. Esta mostra da cumprida resposta a esa demanda, e míranse sucesivamente tódolos estilos dende o inicio do século XVIII.

A época Rexencia, é o inicio. Con traxes masculinos, femininos e infantís.  ¡Hai mesmo, como curiosidade,un traxe para simio, que era unha mascota frecuente da época,feito en tafetá de seda cor caldeiro, datado en 1730!.

De seguido o estilo Luís XV e Luís XVI. Cos que son os traxes asimilados ó Ancien Régime. Para as donas os vestidos á francesa, con corpiño, amplas mangas e saia con recheo. Tamén o vestido á inglesa e polonesa, traxes máis simples non distantes do traxe de amazona. Para os homes o terno, con casaca, chaleco largo e culottes ou pantalóns até media perna.

Como queira que a moda, é reflexo de factores sociais e políticos, as roupas que seguen son do período da Revolución Francesa, a moda Directorio, inspirada na volta ó clasicismo, presenta unhas donas con silueta tubular, con vestidos cortados por debaixo do busto. Os homes con chaleco, pantalón, e casacas de diversas facturas, con colos grandes ou de estilo redingote ou riding-coat, máis á inglesa. A emperatriz Joséphine cos traxes brancos lixeiros e mostra desta moda; e Napoleón con uniformes de colo alto, mostra do home da época.

Segue a moda Romántica, con mangas redondas e grandes, saias volantes e casquetes. Os homes con cinturas marcadas e sombreiros de copa. Xa pasado o medio do século XIX, en 1856, con Charles Frederick Worth, o primeiro modisto da historia, atópase a crinolina, esa estrutura que creaba unha silueta como de campá na saia da dona. E de cuxo recordo débese moito á unha clienta dilecta de Worth, a emperatriz Eugenia. Os homes con silueta longa en negro, gris, ocre e branco. A roupa da muller vai evolucionar, cara á comodidade, primeiro estreitando a saia e convertendo a campá da crinolina, nunha saia con polisón e faixa en S. E logo liberando o corpo da faixa. Canto os homes, poucos trocos axiais, até avanzado o século XX.

O seguinte contido da mostra, entra xa, como a propia historia da moda, na era dos creadores. Cada un propoñendo un universo persoal dentro do espírito dos tempos que lle corresponden, e sempre avanzando, abrindo os ollos da clientela cara a novas posibilidades.

Jacques Doucet, Paul Poiret, Gabrielle Chanel, Jeanne Lanvin, Madeleine Vionnet, Cristóbal Balenciaga, Christian Dior e Yves Saint Laurent. Son os visionarios que enchen case que cincuenta anos de historia da moda, nos que cambia a silueta con cada década. Da silueta art nouveau, en forma de S e de champiñón para as donas. Pásase á liberación da faixa por Paul Poiret con aires orientalistas, influído polos Ballets Russes de Diaghilev. Os cambios deste modisto foron notables, mais a súa idea do luxo, facía prendas aínda ampulosas para a muller. Sería Gabrielle Chanel, a que influída pola roupa de cotío dos mariñeiros franceses e o gusto polo deporte e a vida ó aire libre, incorporaría ó vestiario feminino a comodidade, liberdade e feminidade do século XX.

Tres séculos de moda

 A parte da mostra que abrangue o século XX, especialmente dende 1947 até os nosos días, está localizada nunha gran galería branca, dende cuxo centro, xurde un grupo de varias escaleiras de caracol. Son estruturas escultóricas, monumentais, de varios metros de altura, nas que se asentan os traxes.

Partindo do new look de Christian Dior en 1947, preséntanse modelos de tódolos grandes creadores. Están presentes Elsa Schiaparelli, Cristóbal Balenciaga, Givenchy, Paco Rabanne, Pierre Cardin, Sonia Rykiel, Emmanuel Ungaro, entre outros.

Continúa a mostra con outros creadores máis contemporáneos como Azzedine Alaïa, John Galliano, Hussein Chalayan, Comme des Garçons, Karl Lagerfeld, Issey Miyake, e outros moitos.

A mostra compre os requisitos da cultura do espectáculo. Unha grandiosa instalación, que nos leva á sorpresa cando a visitamos. Algo semellante ó que acontecía nas Cámaras das Marabillas do século XVIII, onde todo descubrimento estético e científico, servía para deleite do coleccionista e sorpresa do visitante. O número de modelos expostos e impresionante, daquela no hai argumento para que non interese algo de ensinado. As épocas que abrangue, son case que tódalas do traxe moderno. E a conservación, iluminación, coreografía dos modelos, ordenación cromática e estilística, ofrece un espectáculo, semellante o dos Royal Fireworks, para os que Georg Friedrich Händel, compuxera a peza homónima.

Moito ten avanzado a moda, dende ser rexeitada nos museos, ate ser peza axial na engrenaxe da cultura do espectáculo do século XXI, con estatísticas de visitas millonarias e montaxes espectaculares. A moda a nova musa das artes. 

Román Padín Otero