jueves, 22 de noviembre de 2018

Miriam Ocáriz, FV 22.11.2018








Miriam Ocáriz. A debuxante modista.
  A Sala Rekalde de Bilbao dedica unha exposición monográfica á deseñadora  Miriam Ocáriz.  Dende o 25 de outubro até o próximo 3 de febreiro pódese visitar esta mostra de artes téxtiles, na que o debuxo e a pintura xunto ás formas escultóricas e arquitectónicas,  teñen tanto que comunicar coma os vestidos, os tecidos, os accesorios, os materiais, os patróns e o corte.                                                    
   En todas partes se fala de deseño e moda, é unha teima da rúa e dos mass media, así  que con cuestionables cavilacións, os museos están abrindo as súas portas ás exposicións de moda arrastrados polo ouvear da rúa que manifesta un indiscutible interese hedonista ademais de estético pola cuestión social da moda. Esas exposicións de moda teñen chegado para ser un fenómeno de masas.
   A meirande parte desas mostras de moda que se comisarían nesta derradeira década están dedicadas a deseñadores dos nosos días procedentes de escolas de arte. Nomes como Alexander McQueen, Iris van Herpen, Marc Jacobs, Dries van Noten, Issey Miyake, Bernhard Willhelm, Martin Margiela, Craig Green, a quen se teñen dedicado exposicións, teñen en común os seus antecedentes académicos. Todos eles proceden de escolas de artes, dito doutro modo, os deseñadores de fin do século XX e século XXI son artistas que elixen o camiño da moda entre outras posibilidades de ámbito creativo. Son artistas que elixen o téxtil, e fan propostas que pasando pola rúa chegan ás salas dos museos e outras veces fan propostas concibidas para ser expostas directamente.
   Unha deseñadora procedente da Facultade de Belas Artes, neste caso do País Vasco, é Miriam Ocáriz a quen se lle dedica arestora unha exposición de título homónimo na Sala Rekalde de Bilbao. Trátase dunha mostra comisariada pola propia deseñadora e polo artista Eduardo Sourrouille, así que o talento como fotógrafo, como creador de instalacións específicas e como executor de accións performativas do Sr. Sourrouille ponse desta volta ó dispor do universo creativo da Sra. Ocáriz.
   O tándem pon en escena un descritivo e inspirador espazo no museo onde a cor rosa gravita sobre cada conxunto de obras. Evitando a orde cronolóxica, as afinidades de discurso entre diversos capítulos da obra da deseñadora aparecen exhibidos en tableaux de composición diversa. A cor negra, a furna de vidro, o altar rosa, a xastrería, os estampados, a camiseta, o universo masculino…son as partes de un todo.  
As fermosas creacións de Miriam Ocáriz atopan un forte ancoradoiro no debuxo. Fráxiles figuriñas de personaxes delicados camiñan entre flores e estampados xeométricos feitos de xeito ológrafo. A cor negra do trazo manual da deseñadora ilumínase ás veces de cores, destacando entre todos eles o rosa, cor preferida da Sra. Ocáriz ó que se lle dedica unha sala.
Os estampados e impresións da deseñadora aparecen non soamente nos modelos de roupa, atopando saias, chaquetas, vestidos, pantalóns, gabáns cubertos de debuxos. Se non tamén nalgúns mobiliarios en nun mural que envolve todo o perímetro da sala e ten unhas cores sinestésicas que van trocando para simular os estados de ánimo.
O negro é unha cor preferida das modas máis intelectuais, dende Cristóbal Balenciaga até Yohji Yamamoto, aparecen devotos do negro. Ámbolos dous están asemade fascinados polas formas e volumes inauditos nas prendas, que se acadan polo patrón, o corte, o tecido, a execución. Miriam Ocáriz presenta tamén un nutrido conxunto de roupa con volumes extraordinarios, siluetas únicas, executadas enteiramente en negro. Que se dispoñen rodeadas de panos e debuxos asemade en negro e branco.
Temos ante nós unha mostra chea de cor, formas arquitectónicas nas roupas e debuxos, estampados, figuracións e decorados. Unha mostra que repasa o universo dunha grande creadora multidisciplinar.
Fábrica de Hombres
Con ese título de Fábrica de Hombres celebrou Miriam Ocáriz unha exposición no ano 2016 na Sala Espacio Marzana de Bilbao. Era unha mostra dedicada ós debuxos de retratos de homes, realizados en diversos soportes, entre outros, pequenos papeis de fumar. Había tamén debuxos e cadros máis grandes, papeis con impresión dixital e intervencións manuais. A exposición facía unha homenaxe ó universo masculino, que de cotío viña sendo tan só unha testemuña na creación da Sra. Ocáriz, pois dedicaba as súas modas, sobre todo ás donas.
Agora varias das instalacións desa fábrica de homes pódense ver na actual exposición entre os traxes rosa, vermellos, estampados florais e xeométricos e tecidos delicados das coleccións femininas. Eses retratos e cadros de homes teñen un estilo manierista, figuras alargadas con xestos pensativos e mirada profunda que con gran unidade formal mostran unha pluralidade de homes…reais!
   Non son os únicos retratos da mostra, pois aparecen reiteradamente retratos de persoeiros ou escenas de paisaxe nas camisetas que fai a deseñadora. A camiseta é unha prenda moi doada para ela, pois ten un prezo máis accesible que a moda de xastrería e modistería que precisa de tecidos, materiais e requisitos técnicos e de produción que levan implícito un alto custo. As camisetas son coma un lenzo para a artista téxtil que tamén fai panos e fulares con debuxos de todo tipo e serven asemade como vehículo comunicador da creatividade da deseñadora.
O estilo fragmentario, de collage, con certo horror vacui de Miriam Ocáriz aparece noutras dúas instalacións da mostra. Nelas como si dun altar mexicano se tratara nun caso e dunha furna de exvotos de santa noutro, se presenta nun bric-à-brac unha pléiade de obxectos referenciais dos intereses varios da creadora.
Unha dona xacente aparecen cuberta de delicados bordados, tecidos de texturas e formas inconexos, lazadas, corazóns, perlas e monequiños de orixes variados. Esa retórica cita a unha figura cerúlea do barroco galego, español, italiano ou alemán, aparece nunha furna de vidro que protexe o conxunto. Unha caixa de cristal que representa é sinécdoque do afán de se protexer perante dos trocos na biografía da deseñadora.
A poucos metros atopamos o altar votivo da memoria que ten pendóns e cadenetas facendo xeometrías, téxtiles estampados de vermello e branco, rosa e flores de porcelana dunha grande fraxilidade. Todo elo evoca o proceso creativo da artista.
Miriam Ocáriz o mesmo que Sybilla, xa non presenta coleccións, pero si fan prestixiosas apostas estéticas e creativas e formas de conferencias, exposicións e pequenas edicións de autor. Con iso nos quedamos.
Román Padín Otero             



jueves, 25 de octubre de 2018

the artist is present GUCCI FV 25.10.2018








O artista presente
 A derradeira exposición da casa de modas Gucci é unha proclamación da oportunidade da ausencia do orixinal no traballo artístico. Arte e moda, industria e medios de comunicación mestúranse nun alarde de capitalismo estético, onde o fermoso avaliase  como produto de consumo e o creador abrangue tanto o exterior como o interior do museo.
 O título da exposición é The Artist is Present (O artista está presente), un nome que se colle ou apropia da exposición e performance que fixera a artista Marina Abramovich no Metropolitan Museum de Nova York no ano 2010. Que consistía nunha mostra retrospectiva dos corenta anos de creación da artista, representados nunhas 50 obras e a execución dunha gran performance que consistía na mímese da creadora cos visitantes. Para facelo sentaban ámbolos dous (creadora e visitante) nunhas cadeiras de madeira enfrontadas e a mirada fixa da artista nos ollos do afeccionado á arte sacaba do seu interior fondas doenzas e líricas alegrías. Eses sentimentos eran a obra de arte en si mesma e a Sra. Abramovic, era a menciñeira druídica que os axeitaba por medio da acción performativa.  
  Malia as críticas como ávida dollars das que é obxecto a Sra. Abramovic, non se esconde que a súa é unha creación orixinal, sentida e de sentimento que recolle como se dun poema épico se tratase, as traxedias e inquedanzas dos nosos tempos.  
 O comisario da exposición e polo tanto executor da apropiación do título da mesma é outro artista, Maurizio Cattelan. Un creador cortexado polas grandes corporacións e principais institucións culturais que non evita as polémicas e non lle trema a man, cando instala un váter de ouro no Museo Guggenheim para criticar ó mundo da arte. Cando crítica o mundo das finanzas ó colocar fronte á bolsa de Milán  unha versión da man do colosal emperador romano Constantino (a que albergan os Musei Capitolini) que leva teso o dedo corazón en vez do índice, facendo un corte de mangas en vez dunha indixitación. Ou cando recrea A Nona Ora (novena hora da morte de Cristo na Cruz) na Royal Academy de Londres por medio dunha escultura hiper realista do Papa Juan Pablo II que aparece afundido no chan derribado por un meteorito.
 Aínda que sempre acada a polémica nos medios de comunicación coa súas creacións o Sr. Cattelan ten un catálogo de obras que lle permiten ó espectador posicionarse fronte á creación nun vis a vis puro, solitario e sarcástico.
Para levar a cabo esta proeza intelectual en forma de exposición que busca ser un acto de apropiación que defende que o xeito de protexer un orixinal e por medio de copias e que a orixinalidade acádase por medio da repetición o Sr. Catellan conta co director artístico da empresa de modas Gucci, Alessandro Michele. Un xenio da creación que ten cambiado o sector por medio dunha estratexia disruptiva que o levou a resucitar a case que centenaria casa de moda florentina dunha atonía estética para situala no epicentro dunha revolución cultural inclusiva, ecléctica, atemporal e cosmopolita. O universo formal do novo Gucci reinventado polo Sr. Michele  está habitado polos persoeiros retratados en cadros de antigos mestres, arqueolóxicas testas romanas de mármore, porcelanas vitorianas, caveiras de morto, escuras fragas ou brillantes lagos, relicarios de ouro con zombies, cabezas de Mickey Mouse, dragóns, corazóns, estampados e tecidos de fantasía. A súa vontade é de crear un universo estético e de filosofía de vida no que a xente pense de xeito diverso e diferente, con ideas distintas, non soamente con roupas distintas.
Daquela o que nos propón Gucci é un sistema de comportamento social e de actitude cultural novo. Aparece pois unha gran empresa pertencente a unha gran corporación exhibindo unha estratexia global de estilo de vida onde a mitoloxía do produto tende a confundirse co usuario. E onde a conversión en fetiche do obxecto de produción industrial estudada polo filósofo Walter Benjamin no inicio do século XX atopa perfecta ubicuidade.
A tarefa desta mostra é certamente complexa, e son precisos tres talentos como o de Abramovic, Cattelan e Michele para coordinar un proxecto como The Artist is Present by Gucci. Onde hai múltiples manifestacións culturais  ademais do traballo de comisariado de Maurizio Cattelan para convocar a 30 artistas chinos e doutras orixes na mostra no Museo Yuz de Shanghái. Atopamos tamén vídeo creacións divulgativas da montaxe e invención da mostra onde se pode ver o proceso de xénese da mesma con colaboracións de cineastas e músicos. Hai os muros Gucci, unha volta ós anuncios pintados nas medianeiras de grandes edificios reproducindo a efixie da Sra. Abramovic e outras pezas da exposición que se localizan en Shanghái, Londres, Nova York, Hong Kong e Milán. Hai tamén as fotografías dos invitados, maiormente chinos nas festas de apertura da mostra, levando todos eles roupas da marca Gucci, divulgando un estilo de heteroxénea mestura de tecidos, cores e silueta que avanzan cara a un novo individuo alleo á elegancia tradicional ou ó arquetipo de roupa sport, de noite, de traballo, de paseo, de inverno ou verán, pois todos eses estilos aparecen á vez nun mesmo estilismo. Hai un catálogo que se chama The New Work Times, emulando ó periódico neoiorquino que ten formato asemade de prensa cotiá. E atopamos coa exposición o furacán informativo, en papel e nas redes, que procura un acontecemento deste tipo fomentado polas artes, divulgado polos millennials e que acaba influíndonos a todos. Pois como expresa o filósofo Gilles Lipovetsky estamos na era do Capitalismo Estético, onde hai unha integración xeneralizada da arte, o look e a atracción cara a un universo consumista.
Artistas e vernissages de moda.
 Non todas as pezas que se presentan nesta exposición son pezas de moda. De feito non hai ningunha, mais a inspiración da mostra dende Gucci, a curadoría transversal do Sr. Cattelan, os vestidos dos asistentes invitados, o discurso dende as redes sociais e mesmo as obras expostas teñen un allure de moda. Moda/cultura/arte/zeitgeist/Século XXI é o que atopamos na mostra. Iso si entre as pezas que participan na mostra atopamos unha reprodución dun bolso Gucci feito en pezas Lego por Andy Hung.
 Apreciamos ó cineasta Yuri Ancarani no vídeo divulgativo da mostra que leva música de Akira Rabelais. Na mostra hai pezas de Ragnar Kjartansson, Jamian Juliano Villani, Gillian Waring.
 Hai unha réplica en escala 1:6 de Capela Sixtina do Vaticano asinada polo  propio Murizio Cattelan. Noutra sala hai una reprodución dun conxunto escultórico do Partenón cos corpos rematados por elementos escultóricos alleos ó orixinal que asina Xu Zhen.
 Superflex Studio recrea nun site specific os baños dos ministros no Justus Lipsius Building do Consello da Unión Europea en Bruselas. Noutra sala iluminada de verde aparecen os traballos de Nina Beier, Matt Johnson e Nevine Mahmoud, que recrean o orixinal e a copia.
 Wimdelvoye fai unha recreación dun sistema dixestivo humano nunha gran instalación que semella unha enorme máquina industrial que mestura alta e baixa cultura. Recrease un pavillón da Biennale de Venezia por John Armleder. E Josh Kline crea unha instalación que cabila sobre o confort.                                         
   O artista Philippe Parreno cubre o teito doutra sala con Speech Bubbles  un conxunto de globos flotantes de cor dourada que sobrevoan unha instalación de José Dávila e outra de Lawrence Weiner.
Hai moito arte e moda neste laboratorio de formas de Gucci. 
Román Padín Otero



jueves, 27 de septiembre de 2018

Pink The History of a punk pretty colorful color. FV 27.9.2018








A moda en rosa.
Este outono as exposicións de moda nos museos celebran a cor rosa . Unha mostra en Nova York e outra en Madrid miran cara o roupeiro rosa.
Valerie Steele ó fronte do Fashion Institute of Technology presenta unha exposición na que unhas 80 pezas de roupa na gama dos rosas son despregadas baixo o paraugas protector dun cavilado texto teórico que trata dos diversos significados e simbolismo desa cor ó longo da historia e a través de culturas e continentes.
Adscrita coma ningunha outra cor a múltiples significados que van dende á identidade de xénero, até o significado da carga sensual. Pasa por ser unha cor belixerante e representativa do poder ou pacífica e símbolo de inocencia. Pode ter forte carga ideolóxica combativa ou servir de tenue ilustración infantil. Pink: The history of a punk, pretty, powerful Color, é unha exposición que explica de xeito argumentado todas esas posibilidades de diálogo entre a cor rosa e o aspecto na vestimenta.
No século XVIII logo de ter recibido un colorante procedente de latino América as cortes europeas incorporaron a cor rosa de xeito habitual para o vestiario á francesa tanto de donas coma de cabaleiros. Unha cor popularizada  por Madame de Pompadour que tomou loxicamente o nome de rosa pompadour, converténdose en sinónimo de luxo, calma e voluptuosidade dunha época cortesá e galante. Non sería até mediados do século XIX coa moda burguesa de seriedade no vestido do home realizado en cores negra, gris, branca que o rosa quedara exclusivamente adscrito á roupa feminina. Para os nenos empregábase de xeito aleatorio e mesmo cambiante, pois había quen atopaba o rosa forte e o azul feble e asemade acontecía o contrario. Puñan lazos azuis en nenas e rosa en nenos…até que sobre todo como idea mercantil para aumentar as vendas de roupas infantís separouse o rosa para nenas e o azul para nenos.
O século XX pasou por múltiples significados para o rosa, liberador e gaiola. Integrador de xéneros e arma provocadora de roupa interior feminina. O anos 1920 puxeron de moda o rosa pois do mesmo xeito que Chanel deseñaba a petite robe noire tamén facía con grande sona a petite robe rose. Na década dos anos 1930 a deseñadora Elsa Schiaparelli incorporou coma emblema da súa casa de modas a cor rosa profundo, foi o chamado shocking pink. Na década dos anos 1950 cando se propiciaba o imaxinario da beautiful house do sono americano, o rosa aparece coma cor feble preferida para a idealización do vestido da muller relegada a quedar  na casa. O anos 1960 empregan un rosa espacial ou sideral e progresivamente se incorpora ó armario masculino que anda daquelas na revolución do pavos reais a cal permite ós homes vestir lonxe do gris e preto do arco iris.
A cultura do rock converte ó rosa nunha cor rebelde cando Elvis Presley leva unha chaqueta rosa ou conduce un cadillac rosa, emulando ó boxeador Sugar Ray Robinson. A música hip-hop tamén incorpora o rosa cando en 2002 o rapero Cam´ron leva un abrigo de visón rosa ós desfiles da New York Fashion Week. Madonna levou un corpiño rosa deseñado por Jean Paul Gaultier nos anos 1990. E mesmo recentemente a cantante Janelle Monae canta un tema titulado Pynk.
O deseñador Yves Saint Laurent empregou o rosa ó longo dos seus 40 anos de profesión. Igual ten feito o deseñador Valentino que mesmo ven de editar una camiseta na que se lee pink is punk, outorgando á cor rosa non soamente un carácter feble, feminino, infantil, se non que se recoñecen as posibilidades de outras personalidades para unha cor que foi moeda de troco entre sexos ó longo de dous séculos na cultura occidental europea.
A famosa editora do Vogue Diana Vreeland afirmaba que o rosa é o azul da India pois nese país emprégase a cor de cotío por homes, mulleres, nenos e nenas. A deseñadora Elsa Schiaparelli atopou o seu rosa chocante nunha procedencia de China ou Perú pero non de occidente. A cor rosa é tamén é moi popular en México onde se fala do rosa mexicano.
Nos nosos días mozos e mozas levan de cotío roupas rosa pero con frecuencia a cor xoga un papel iconoclasta. Rei Kawakubo para Comme des Garçons crea pezas rosa vangardistas e rompedoras. O mesmo que Alessandro Michele para Gucci que suma a cor rosa ó conxunto de medidas disruptivas que emprega no deseño do novo universo da marca italiana. Hai rosa de roupa interior, rosa da moneca Barby, rosa das mozas e mozos das tribos urbanas no Xapón inspirados en Lolitas e personaxes manga. E hai asemade a cor rosa empregada como instrumento LXTB para defensa dos dereitos do colectivo.
Todas as sombras de rosa aparecen representadas nesta exposición que se acompana dun catálogo editado por Thames&Hudson. En Madrid no Museo del Traje haberá unha exposición sobre o rosa titulada La Vie en Rose que inaugurará en novembro, cuxos contidos aparecen como moi desexables.            
A pantera, a rubia e Picasso.
Entre os empregos e interpretacións da cor rosa atopamos filmes, cadros, esculturas, cancións, poemas…A divertida película The Pink Panther dirixida por Blake Edwards no ano 1963, converte a un diamante rosa no eixo dunha alta comedia tan elegante coma o personaxe da banda deseñada do que toma o nome. Na comedia musical Gentlemen prefer blondes interpretada en 1953 por Marilyn Monroe a celebérrima rubia leva un vestido rosa de satén deseñado por William Travilla. O traxe de gala deixa os ombreiros ó aire e luce un enorme lazo nas costas. Un accesorio que habería de ser repetido en múltiples ocasións por Yves Saint Laurent e pasados os anos por Viktor&Rolf na profunda cor rosa satén.
Outro divertido filme Funny Face do ano 1957 incorporou un número musical rosa chamado Think Pink, no que unha editora de moda impele a vivir nun mundo rosa. Rosa é asemade a cor da vida cantada por Edith Piaf  dende o ano 1947 en La vie en rose, a preciosa canción que foi asemade interpretada con grande sona por Grace Jones dende 1977. Moi popular é a época rosa do pintor Pablo Picasso que abrangue entre o 1904 e o 1907 abrindo un século de grandioso arte picassiano.  A pique de rematar o século XX, no ano 1983, os artistas Christo e Jeanne-Claude empregaron 603.870 metros cadrados de polipropileno tecido de cor rosa para rodear 11 das illas de Biscayne Bay en Greater Miami , Florida, creando logo unha paisaxe artificial flotante de profunda cor rosa.
Son asemade rosa moitas das esculturas de Jeff Koons, tódolos vestidiños de Hello Kitty, a casa de Paris Hilton. Rosa é asemade o estilo do musculoso e irreverente rapero, modelo e actor Candy Ken. O grupo Mecano declaraba na canción Me voy de Casa do ano 1981 que quiero vestir de rosa y gris polo carácter transgresor da cor. E como non había de ser menos, atopamos a cor convertida en nome nun poema de Théophile Gautier: Je suis l´espectre de la rose/ que tu portais hier au bal (son o espectro da rosa/que ti levabas onte no baile).
Román Padín Otero      



viernes, 29 de junio de 2018

Football&Fashion vestindo a Hércules FV 28.6.2018






Fútbol e Moda
Son moitos os deseñadores que se inspiran no fenómeno de masas que é o fútbol para faceren as súas coleccións e non son poucos os xogadores que aparecen retratados nos medios de comunicación como auténticos fanáticos da moda. Éstes e outros extremos do xogo entre moda e fútbol recóllense nunha exposición que se está a celebrar en Florencia.                             
Fanatic Feelings Fashion Plays Footbal celébrase coincidindo co salón Pitti Uomo de Florencia que é unha grande feira dedicada á moda, na que miles de empresas de todo o mundo veñen expoñendo as súas coleccións dende hai 94 edicións e onde se celebran desfiles, se convocan roldas de prensa e se celebran exposicións e conferencias a redor da moda e os seus ámbitos. É unha gran cita comercial que ten aumentado a súa influencia sobre outros ámbitos abranguendo o eido cultural dun xeito manifesto. Daquela co gallo da cita comercial atopamos en Florencia cada tempada destacadas novidades artísticas, musicais, literarias e de pensamento.      
Este ano coincide ademais co Mundial de Fútbol en Rusia así que a teima da moda e o sport está aínda si cabe máis en primeira liña. A construción do imaxinario masculino atopa un espazo principal no deporte ó redor do cal gravitan moitos dos carácteres que de xeito tópico procuran os varóns para a definición do seu aspecto e personalidade. Vigor, fortaleza, afán competitivo mesmo belicoso, fortuna, beleza son algunhas das caras do heroe que triúnfa no fútbol e por ende son o desiderátum das hordas de afeccionados e seguidores dese espectáculo e dos seus protagonistas. Os novos Hércules coas súas doce probas son os futbolistas.
Os comisarios da mostra Markus Ebner, fundador en Alemaña das revistas Achtung Mode e Sepp Football Fashion e o crítico de arte contemporánea Francesco Bonami, frecuente colaborador nas salas de exposición de Fortezza da Basso, e recoñecido director de Flash Art Magazine  agás de ter comisariado mostras dende na WhiteChapel Art Gallery de Londres até o Musée d´Art Moderne de la Ville de Paris pasando polo comisariado da Biennale di Venezia en 2003, teñen convocado a un heteroxéneo elenco de artistas, cineastas e deseñadores para argumentar a súa tese sobre a definición da moda masculina da man do deporte por medio desta mostra.
Os debuxos e fotografías de Karl Lagerfeld director artístico de Chanel. creador interdisciplinar e artista todoterreo presentan unha visión romántica e heterodoxa dos ídolos do deporte. Xunta eles o desmitificador filme de Philippe Parreno e Douglas Gordon A 21st Century Portrait que recolle un partido de Zinédine Zidane filmando soamente e totalmente o xogo do deportista ó longo do partido, recollendo moitos momentos de desánimo, fatiga e espera, da unha visión fráxil dun heroe no campo de batalla.
Hai proxectos específicos feitos para a mostra que percorre a vida dalgúns dos meirandes xogadores europeos como George Best, Eric Cantona ou o campión do Torino, Gigi Meroni. Noutra sección se fai un desenvolvemento da moda Street Wear da man de moitos dos seus máis senlleiros representantes que, non se esquece, son profesionais do fútbol. David Beckham, Neymar, Franck Ribéry son algúns dos deportistas convertidos en modelos.
A moda de home está a pasar por un momento onde se mestura a vixencia dunha nova xastrería, xunta o auxe da roupa deportiva, da roupa informal e da roupa levada de xeito espontáneo ou de estilo na rúa. A exposición afondará sobre novas posibilidades para o armario dos homes como por exemplo a de levares a camiseta do noso equipo favorito debaixo dun abrigo ou unha chaqueta de xeito informal.
Tanto a moda como o fútbol comparten un certo discurso expresivo inmediato e un aspecto fortemente emotivo, a moda con desfiles de conspicua brevidade e o fútbol cunha cesura emocional que se mantén nun infinito de tan só 90 minutos pero que se prolonga durante todo o campionato.             
Trátase dun proxecto expositivo que afunde a moda coa súa elegancia e beleza, xunto á socioloxía da fama e a popularidade inherente no fútbol. Salientando a un tipo de home do século XXI ancorado na individualidade e o individualismo. Un  heroe postmoderno protagonista dun novo relato na sociedade que subliña o presente inmediato, o suceso do partido hoxe e agora, fronte a calquera pasado ou futuro. Un relato onde non conta nin o país de orixe, nin a cor ou relixión do persoeiro se non que prima o seu éxito hedonista. No que o idioma e o xogo e a canle son os medios de comunicación. Estas e outras son características que corresponden de seu tanto a moda como o deporte, os estadios son as novas catedrais, a moda é a súa aliada.

O estilo sport
Un dos deseñadores que con máis fincapé emprega o universo do fútbol para recrear o seu propio é o belga Dirk Bikkembergs. Quen ven deseñando zapatillas deportivas con forte carácter e personalidade inspiradas nas botas de cravos de xogo en herba dende hai máis de vinte anos. Ademais  centra as súas coleccións na vestimenta deportiva ou de inspiración sport e mesmo ten convocado a atletas para seres a imaxe das súas campañas de publicidade. O xogador do Atletic de Bilbao, Aitor Ocio, foi dunha volta retratado para a campaña de publicidade da firma, o mesmo que os membros do F.C. Fossombrone,  oriúndo da vila onde está localizada a empresa.
Máis quizás a máis singular das colaboracións da firma co eido do fútbol aconteceu en 2009 cando, crearon un apartamento para o defensa do Brera F.C., Andrea Vasa. A acción consistiu en converter un establecemento comercial a ras de rúa nun escaparate ou sala de museo onde expuñan as creacións do deseñador convivindo co futbolista facendo as accións cotiás. O público podía visitar as habitacións e mesmo camiñar entre os obxectos de uso cotiá do xogador cando non atopar de cara ó mesmísimo futbolista saíndo da ducha!.
Outras exposicións alén da exposición relacionando fútbol e moda ou sport e moda, foron a mostra de Raf Simons na Biennale de Firenze do ano 1998, titulada 2001 minus 3, na que un grupo de adolescentes vivía nun apartamento instalado na Stazione Leopolda, vestidos con estética sport e facendo a vida cotiá propia dun rapaz de curta idade.
A mostra Smarter, Faster, Tougher foi celebrada no Toronto Design Museum no ano 2015 co gallo dos Panam Games. E coincidindo cos Xogos Olímpicos de Londres no 2012 o Design Museum de Londres presentou Design to Win e o Fashion Museum de Bath expuso Sport & Fashion.
A moda deportiva invade o noso armario, os futbolistas son os nosos modelos e os museos dedican as súas exposicións ó fútbol. O fanatismo do fútbol ou da vida postmoderna.
Román Padín Otero.