jueves, 20 de diciembre de 2012

hollywood costumes


Vestiario de cinema                                                                               O museo Victoria&Albert de Londres, dedica una exposición ós traxes do cinema. Baixo o título “Hollywood Costume”, percórrense as creacións de hábitos para a gran pantalla dende 1912 até o ano 2012. Baixo tres escenarios aparecen agrupados innumerables vestidos ou por dicilo doutro xeito, innumerables persoeiros da sétima arte. Deconstrución, diálogo e finale, son os tres espazos dedicados a outras tantas lecturas do significante e significado do vestiario na comunicación audiovisual.                    Si ben é certo que os vestidos, a aparencia, é o xeito con que manifestamos a nosa psicoloxía perante os demais. Cos traxes de escena, esta realidade da semiótica do aspecto toma natureza hipertrofiada. Cando nos vestimos dun xeito ou outro, tentamos comunicar un certo estado do interior da persoa. Hai quen procura trasladar a súa condición económica, ou o seu estado anímico. Hai quen traslada afeccións musicais ou mesmo inclinacións plásticas. Dende que o vestido non é simplemente unha representación da clase social ou representación da auctoritas do personaxe, serve para trasladar á audiencia a nosa realidade individualizada. Canto na escena, a realidade da confección da personalidade do persoeiro cobra aínda maior importancia por medio do traxe. Os deseñadores de vestiario teatral ou cinematográfico, teñen de incorporar ó aspecto parte da esencia das dramatis personae. O xeneroso ten de aparecer como tal por medio do vestido, o malvado tamén, e mesmo a secuencia de colorido debe servir para representar parte da acción da narrativa.                                                                                             Non soamente son arduos os traballos de vestiario en películas de época, se non que aquelas que narran a contemporaneidade, teñen de facelo, dende o punto de vista do vestido, cunha metalectura da moda que sirva para contextualizar, sublimar e mellorar a narración fílmica proposta polo director.              Moitas son as vestimentas de películas cargadas de significado que aparecen recollidas nesta exposición londinense. Por seguir un camiño de ladrillo amarelo, están os zapatos de rubís vermellos, do Mago de Oz. Poucas veces unha transposición dun conto tradicional, como os zapatiños vermellos, tivo tanto eco. O filme, e por tanto os zapatiños, trocaron en significante con forma de zapato o significado da liberación do espírito cruzando un arco iris.                                                                                        Están tamén vestiarios de época que marcaron un fito na historia do visionado de invencións contextualizadas nunha certa data. Elizabeth, María Antonieta ou as Amizades perigosas, son algunhas das historias de época que aparecen recolleitas na exposición. Poucas heroínas teñen unha iconografía de vestiario tan marcada e recoñecible como a raína Isabel. Os seus cabelos vermellos, o traxe con garda infante, as xoias, o escote, e os aderezos de encaixe, falan por si solos da personalidade imbricada de potestade e autoridade dunha soberana que se vestía como representación do poder, na historia e no cine. Doutra banda está a fama de afeccionada á moda, cos traxes de Rose Bertin, da raíña María Antonieta. Logo, unha posta en escena da soberana, leva implícito toda unha significación de cores narrativos, de formas discursivas, de tendencias indicativas e en fin dun universo de roupa que avanza ó ritmo do avance da política. Tamén ambientada en Francia, “As amizades perigosas”, a novela de Pierre Choderlos de Laclos, pasa por ser a máis bela forma das letras francesas. E non pouca esixencia é esta para levala ó cine. Nas adaptacións realizadas por Stephen Frears e Milos Forman, acadan trasladar ás vestimentas dos personaxes toda a carga dramática e de luxo, calma e voluptuosidade, dunha época onde o máis importante traxe era a “robe de chambre”.                          O xénero da femme fatale, ou do eterno feminino aparece na mostra por medio de traxes levados por Marlene Dietrich en Morocco e Marilyn Monroe en “Some like it hot”. A moda no celuloide más extrema mesmo que na vida real.
Almorzo en Tiffany                                                                         Cando se fala de traxes de escena, acontece o mesmo que nas aparicións estelares de persoeiros na vida real. As creacións son tanto mellores canto máis talentos aparecen convidados para a realización do tableau vivant. Unha das actrices que mellor incorpora ó seu aspecto vestido os talentos de diversos creadores é Audrey Hepburn. A musa de varias xeracións, non solo pasou á historia do vestido por inventar o look Sabrina, cos zapatiños de bailarina, o pantalón pirata e o jersei de punto, todo moi pegado ó corpo. Se non que tamén contou con sendas aparicións na escena cinematográfica vestida por Hubert de Ginvechy e Cecil Beaton. O modisto francés creou para a actriz diversos vestiarios de escena e de rúa. Sendo os máis coñecidos os de Almorzo en Tiffany e Charada. En ámbolos dous filmes, a actriz encarna o espírito dunha época, a da era dourada da alta costura. Daquela non se mercaban bolsos como sinónimo de moda, ou mesmo nin se mercaba un vestido soamente. As clientas, compraban un conxunto enteiro, co que se reproducía na rúa o estilismo enteiro inventado polo modisto. Eran mulleres hiper sofisticadas e perennemente elegantes, eran as donas dos boulevards de París, os restaurantes de Nova York e as montañas nevadas dos Alpes. A colaboración do fotógrafo Cecil Beaton no vestiario do filme My fair lady, habería de supoñer tamén o traslado á grande pantalla dunha época de fin de século, cando as mulleres combinaban a silueta en S coa estrutura champiñón, os grandes sombreiros con longas casacas e as plumas inmensas con xoias de perlas infinitas. Beaton, gran coñecedor da época, tal e como recolle coa súa cámara e narra no seu libro “O espello da moda”, reproduce impecablemente esa “belle epoque”, no filme e no corpo miudo de Audrey Hepburn, que luce en branco e negro nas carreiras de Ascot ou explica como a choiva en Sevilla é unha pura marabilla. A moda e o modo de facer da vida unha das belas artes, mesmo no cinema.                                 Román Padín Otero             

lunes, 19 de noviembre de 2012

Eurotrash


http://www.elcorreogallego.es/opinion/ecg/eurotrash/idEdicion-2012-11-19/idNoticia-777116/

Eurotrash                                                                                                 
El modisto Jean Paul Gaultier presentó durante varios años en la televisión británica un programa titulado “Eurotrash”. Un show de variedades hilarante que combinaba a la perfección el humor con la sátira, la ironía, la cultura contemporánea, los vicios y virtudes de la sociedad actual. El leitmotiv de un modisto francés presentando en inglés un programa británico, bajo el título de basura europea, no era otro que hacer escarnio de la relación de amor-odio, entre los países comunitarios, bajo el paraguas pop de la televisión, la moda y los chistes de porno suave. Era un ensalzamiento de la cultura de la calle. Una loa de la cultura de masas televisada. En suma, una metáfora de lo que el propio Gaultier había hecho con sus diseños de ropa, llevar la portería a los salones. Subir el cabaret al palco de la ópera. Vestir a la mujer con ropa de hombre y convertir a la falda en la más masculina de las prendas.                                                                                         Jean Paul Gaultier, ha sido calificado desde sus inicios en los tempranos años ochenta como el chico terrible de la moda francesa. Terrible o no tiene un talento sublime, un conocimiento del medio envidiable y un estilo que le hace renacer con cada colección como un ave fénix. A pesar de la moda, eso que pasa de moda, él sigue destacando singularmente por encima de los vaivenes de cada temporada.                             El cocinero, el ladrón, su mujer y su amante, la película de Peter Greenaway o Kika, la película de Pedro Almodovar, fueron entre otras, las cinematografías que vistió con audacia Gaultier. Vesturarios para Ballets, como “Le défilé” de Régine Chopinot. El famoso corsé de Madonna o el polémico vestido de rayas marineras con paillettes y plumas llevado por Carolina de Mónaco en un baile de la rosa en el principado, son algunas de sus páginas para el recuerdo. Ahora todo este universo de estética sartorial con escotes de vedette; este mundo de bata de guatiné con ribetes de marta cibelina; esta constelación de personajes irreverentes como para desfilar en la escena final de un nuevo Fellini; todo este mundo es sujeto de una exposición en la Fundación Mapfre de Madrid, una visita obligada para reflexionar sobre el talento en las artes aplicadas y la basura europeísta. Europa raptada por un couturier o la época de la que sólo nos quedó la moda, por que la política ya no existe.                                                                     Román Padín Otero    





miércoles, 31 de octubre de 2012

El sastre español

http://www.estebanmercer.com/portada/el-galan-fantasma-el-sastre-espanol/



El sastre español
En la eterna competencia por la elegancia entre el estilo francés, el inglés y el estilo español, se encontraron, durante décadas, preponderantes los anglófilos y los francófilos. El estilo colorista de la corte de Luís XIV, dominó sobre la serena austeridad en blanco y negro de la corte de los Austrias. El estilo sartorial británico triunfó sobre la capa española en la Belle Époque. Y recientemente el brit style, o el parís chic, ganan más editoriales que la sobriedad del caballero español. Ahora puede cambiarse el guion y convertir la serena elegancia del hombre español, en el referente del vestir para el siglo XXI. El mejor sitio para hacer esto es desde la identidad de marca que el reino de España debe desarrollar. Ahora caballeros, ahora aficionados al buen vestir, fantastic men, ¡pueden llenar sus armarios, sus vestidores, de ropa concebida y manufacturada en España! De ese modo harán posicionamiento de opinión, lo mismo que en un nuevo caso del Esquilache, pero sin motín. Las marcas españolas son sinónimo de buen gusto, el calzado mallorquín es sinónimo de calidad, el diseño en el sur de Europa tiene el encanto del mar mediterráneo y la fuerza del cosmopolitismo de un gran tour. Generan empleo en el entorno cercano y fomentan la idea de moda-marca-cultura. Varias son las casas de sastrería y sport masculino que encontramos en Mallorca. Baruc Corazón, el célebre creador de camisas, kaftanes y kurtas, puede encontrarse desde esta temporada en Mallorca, en Cabot Conceptstore. El cuello de estas camisas está patentado y llevan como accesorio un gemelo como botón en el gaznate. Otro sastre, Manuel García Madrid, tiene una selección de su colección en la misma tienda. Jerseys, camisas, jeans, chinos, de perfectos acabado y alta calidad, combinan con piezas de diseño escandinavo e italiano. Otros sastres y modistos españoles, nos aguardan en próximas líneas de “El galán fantasma”, un homenaje desde la moda y la cultura del siglo XXI a Pedro Calderón de la Barca.
Román Padín Otero

El matiz del buen vestir

http://www.estebanmercer.com/portada/el-galan-fastasma-el-matiz-del-buen-vestir/


El matiz del buen vestir                                                                        En el armario del caballero, todo se refiere al matiz, a lo que los ingleses llaman, “a touch”. La historia del traje masculino desde la aparición del terno, o traje de tres piezas, se centra en las modificaciones de largos, anchos, cuellos y botones…es decir en pequeños extremos que construyen la elegancia, dejando al lado las extravagancias para algunos audaces. Especialmente desde la época de auge de la burguesía a partir del siglo XIX, cuando se instalan el negro y gris como colores esenciales en el vestuario masculino, se inicia una época que dura casi dos siglos, en la que las mujeres refulgen como corolas de flor llenas de color y los hombres destacan por su sobriedad. Concentrándose la moda masculina en la calidad de la confección, los paños, las medidas y la sastrería. Algunas audacias se generalizan entorno a  los años setenta con los movimientos de liberación social y política, pero habría de ser sobre todo a partir de los años ochenta con la moda relacionada con la música y en el siglo XXI, con la moda relacionada con la ropa deportiva, cuando el hombre se relacione más con el color y la audacia de formas. Para aquellos que sigan interesados en la actualidad en lo sartorial, conviene referir algunas cuestiones de estilo imbricadas en el matiz. Las corbatas no son tan frecuentes en el cada día, sin embargo son un accesorio práctico y eficaz, para abrigarse en otoño. Las corbatas de punto, con franjas horizontales, van impecables con camisas de cuello con o sin botón. Y lucen muy bien para un aspecto casual, incluso son muy acertadas para llevarlas a modo de cinturón, cuando el resto del conjunto es muy sobrio. En la imagen deportiva para diario, es también muy práctico y acertado llevar jersey, con esas camisas de botón y corbata de punto, o incluso sin nada debajo, si uno tiene un buen cuello de deportista y lleva el pelo arreglado en la nuca. Los diseños clásicos de los jerseys en pico y redondo o barco, tienen ahora “twists”, hacia otras posibilidades como el cuello cuadrado con costuras y de pico con botones. Es muy importante que tanto el largo de la corbata, como el diámetro del cuello de la camisa y el ancho del jersey, sean en esta temporada muy escuetos. El matiz de la moda del caballero, en la medida. Medida por medida shakesperiana.
Román Padín Otero   

viernes, 26 de octubre de 2012

Louis Kahn



Louis Kahn, el poder de la arquitectura
Las grandes exposiciones retrospectivas son una de las características de nuestra cultura del espectáculo del sigo XXI. Una manera de poner en valor y divulgar, a creadores que por el paso del tiempo son olvidados por el  gran público. El arquitecto americano de origen estonio Louis Kahn, es sujeto de una de estas grandes revisitaciones, con una monográfica que recoge las ideas axiales de su universo creativo. La muestra alojada en el Instituto Nacional de Arquitectura de los Países Bajos, en Róterdam, cuenta con los fondos de los archivos de la universidad de Pensilvania entorno al arquitecto, y tiene el respaldo del Vitra Design Museum y de la fundación Swarovsky.                                                                                                                El análisis de la herencia creativa de Louis Kahn, lejos de caer en tópicos descriptivos de la arquitectura sobre luz, sombra, espacio y utilidad, asimilable a todos los grandes maestros, avanza por el camino de la crítica comparada, poniendo en relación cada uno de los logros del arquitecto con sus fuentes de inspiración.                                                                             Aúnque la aparencia e imagen principal de sus obras está asentada en una evolución de ritmo sincopado del  estilo internacional, con alzados modulares que se repiten dialogando con la luz y la sombra. Hay un constante leitmotiv que dota de gran personalidad a Louis Kahn, tal es  su interés por la monumentalidad. Entendida esta como una suerte de naturaleza reinterpretativa de las clásicas construciones de naturaleza defensiva. Acontece que una visita en el inicio de su carrera a la ciudad de Carcasona, habría de servirlle de inspiración para crear volumenes de corte infranqueable y aires antiguos. Igual que algunos artistas toman la levedade del vidrio como fuente de inspiración, Louis Kahn traduce en clave moderna la pesada forma de hacer monumentos del medievo.                                  Otra fuente de inspiración es la idea de la ruína. La ciudad de San Gimignano, con el conjunto de torres que semejan antiguas columnas de un imposible templo de Salomón, son así mismo inspiración para Louis Kahn. De modo que la dualidad de ornamento reticular y laudatio del aire de las torres infinitas, sirve para concebir otros edificios en los que el expresionismo se mezcla con el estilo internacional. No es solamente una réplica de formas ornamentales, sino una mímesis de funciones de habitabilidad de viejas estructuras con nuevos usos, lo que se alcanza.                                                                                                        Las dos ideas de monumentalidad y de la ruína tienen en las arquitecturas visionarias de Ledoux y Boullée, afinidades electivas donde encontrar antecedentes de proyectos y obras. La naturaleza del espacio público concebido por los arquitectos visionarios, toma carta de reproducción en la idea que de la ciudad tiene Louis Kahn. Formas geométricas, perspectivas lineales y soluciones a gran tamaño, íncluso a veces de una audacia avant la lettre, son algunhas de las peculiaridades de los visionarios que encontramos en Louis Kahn. La arquitectura se torna propuesta intelectual y hace discurso no solamente sobre la cualidad de los volúmenes, sino también sobre la función de la forma. Formas que sirven para hacer ciudad en tamaño monumental. Y formas que sirven por otro lado, para hacer interiores en tamaño pequeño. Aparece pues la función revisada del interior y  los juegos intelectuales de función-forma en nuevos espacios que combinan estancias clásicas del hogar en una programación antes de tiempo de un juego postmoderno. No en vano, Louis Kahn, fue maestro entre otros de Robert Venturi, y con el, tambien se habría de forjar la última iconoclastia del siglo XX, eñ “todo vale” postmodern.                                                                                                           Hay en fin una afición aún, la de Louis Kahn por Piranesi. El grabador, teórico, arquitecto y artista redondo que fue Piranesi, no solamente avanzó en la creación de los souvernirs de la urbe de Roma, pintando y grabando sus deliciosas veduttas. También creó una semiótica de la imagen y de la proporción, donde el orden universal, el equilibrio entre cielo y tierra, aire y agua, y fuego, aparecía predeterminado por un juego áureo de esferas sincronizadas para la invención del espacio escénico de la arquitectura. Esta idea del ojo que inventa espacios habitables desde el dramatismo de la imagen semiótica, aparece también en la arquitectura de Louis Kahn, donde las perspectivas ante los edificios son propias de un melodrama. Las separaciones entre construciones son como accesos al proscenio. Y el diálogo entre interno y externo pasa por la sonoridad del foso de una orquesta imaginaria.
Edificios como cuerpos
El proyecto del Yale Universitiy art center, firmado por Louis Kahn, tiene las características del estilo internacional, con materiales técnicos de la época como vidrio y metal, y cuenta también con una estructura formal cuadricular y sencilla. Se complementa con una nota de monumentalidad por la fachada en cortina inmensa del conjunto arquitectónico.                                                    El Richards Medical Research Lab, tiene una estructura que remite a la idea de ruína, recreando las torres de San Gimigniano para concebir el espacio habitable e inventar el entorno expresivo de la arquitectura. Son torres modernas que citan torres medievales y crean una miniatura de skyline de gran urbe al mismo tiempo que citan una arquitectura olvidada del pasado.                                                                                                                     En fin el Salk Institute, Kimbell Art Museum, toma todas las leccións de los arquitectos visionarios y las ideas de Piranesi, de la plaza como escenografía, de la arquitectura como bodegón, para crear un simulacro de escena con un juego de biombos como edificios que tienen todo el poder de lo construído como ideal expresionista dentro de un entorno racionalista.                                                                                                              En el conjunto de arquitectos de referencia internacional, Louis Kahn, tras esta exposición en Róterdam, que viajará por outras ciudades europeas y americanas, tomará un puesto de popularidad, llegando más allá de ser un autor para entendidos. El gran público encontrará en el ecos no solo de los grandes maestres clásicos mencionados. Sino también de Frank Lloyd Wright, de Le Corbusier y de Carlo Scarpa. El ojo que mira al mundo desde la arquitectura intelectual.
Román Padín Otero



Louis Kahn, o poder da arquitectura
As grandes exposicións retrospectivas son unha das características da nosa cultura do espectáculo do século XXI. Un xeito de poñer en valor e divulgar, a creadores que polo paso do tempo son esquecidos para o gran público. O arquitecto americano de orixe estonio Louis Kahn, é suxeito dunha destas grandes revisitacións, cunha monográfica que recolle as ideas axiais do seu universo creativo. A mostra aloxada no Instituto Nacional de Arquitectura dos Países Baixos, en Róterdam, conta cos fondos dos arquivos da universidade de Pensilvania entorno do arquitecto, e ten o respaldo do Vitra Design Museum e da fundación Swarovsky.                                                                                                                A análise da herdanza creativa de Louis Kahn, lonxe de caer en tópicos descritivos da arquitectura sobre luz, sombra, espazo e utilidade, asimilable a tódolos grandes mestres, avanza polo eido da crítica comparada, poñendo en relación cada un dos logros do arquitecto coas súas fontes de inspiración.                                                                             Aínda que a aparencia e imaxe principal das súas obras está asentada nunha evolución de ritmo sincopado do  estilo internacional, con alzados modulares que se repiten dialogando coa luz e a sombra. Hai un constante leitmotiv que dota de grande personalidade a Louis Kahn, tal é o seu interese pola monumentalidade. Entendida esta como unha sorte de natureza reinterpretativa das clásicas construcións de natureza defensiva. Acontece que unha visita no inicio da súa carreira á cidade de Carcasona, habería de servirlle de inspiración para crear volumes de corte infranqueable e aires antigos. Igual que algúns artistas toman a levedade do vidro como fonte de inspiración, Louis Kahn traduce en clave moderna a pesada forma de facer monumentos do medievo.                                  Outra fonte de inspiración é a idea da ruína. A cidade de San Gimignano, co conxunto de torres que semellan antigas columnas dun imposible templo de Salomón, son asemade inspiración para Louis Kahn. Desta volta a dualidade de ornamento reticular e laudatio do aire das torres infinitas, serve para concibir outros edificios nos que o expresionismo mestura co estilo internacional. Non é soamente unha réplica de formas ornamentais, máis unha mímese de funcións de habitabilidade de vellas estruturas con novos usos, o que se alcanza.                                                                                                        As dúas ideas da monumentalidade e da ruína teñen nas arquitecturas visionarias de Ledoux e Boullée, afinidades electivas onde atopar antecedentes de proxectos e obras. A natureza do espazo público concibido polos arquitectos visionarios, toma carta de reprodución na idea que da cidade ten Louis Kahn. Formas xeométricas, perspectivas lineais e solucións a gran tamaño, mesmo ás veces dunha audacia avant la lettre, son algunhas das peculiaridades dos visionarios que atopamos en Louis Kahn. A arquitectura torna proposta intelectual e fai discurso non soamente sobre a cualidade dos volumes, mais tamén sobre a función da forma. Formas que serven para facer cidade en tamaño monumental. E formas que serven doutra banda, para facer interiores en tamaño pequeno. Aparece logo a función revisada do interior e os xogos intelectuais de función-forma en novos espazos que combinan estancias clásicas do fogar nunha programación antes de tempo dun xogo postmoderno. Non en vano, Louis Kahn, foi mestre entre outros de Robert Venturi, logo con el, tamén se habería de forxar a derradeira iconoclastia do século XX, o “todo vale” postmodern.                                                                                Hai en fin una afección aínda, a de Louis Kahn por Piranesi. O gravador, teórico, arquitecto e artista redondo que foi Piranesi, non soamente avanzou na creación dos souvernirs da urbe de Roma, pintando e gravando as súas deliciosas veduttas. Tamén creou una semiótica da imaxe e da proporción, onde a orde universal, o equilibrio entre ceo e terra, aire e auga, e fogo, aparecía predeterminada por un xogo áureo de esferas sincronizadas para a invención do espazo escénico da arquitectura. Esta idea do ollo que inventa espazos habitables dende o dramatismo da imaxe semiótica, aparece tamén na arquitectura de Louis Kahn, onde as perspectivas perante os edificios son propias dun melodrama. As separacións entre construcións son como accesos ó proscenio. E  o diálogo entre interno e externo pasa pola sonoridade do foso dunha orquestra imaxinaria.
Edificios como corpos
O proxecto do Yale Universitiy art center, asinado por Louis Kahn, ten as características do estilo internacional, con materiais técnicos da época como vidro e metal, e conta tamén cunha estrutura formal cuadricular e sinxela. Compleméntase cunha nota de monumentalidade pola fachada en cortina inmensa do conxunto arquitectónico.                                                    O Richards Medical Research Lab, ten unha estrutura que remite á idea de ruína, recreando as torres de San Gimigniano para concibir o espazo habitable e inventar o entorno expresivo da arquitectura. Son torres modernas que citan torres medievais e crean una miniatura de skyline de gran urbe ó mesmo tempo que citan unha arquitectura esquecida do pasado.                                                                                                                     En fin o Salk Institute, Kimbell Art Museum, toma todas as leccións dos arquitectos visionarios e as ideas de Piranesi, da praza como escenografía, da arquitectura como bodegón, para crear un simulacro de escena con un xogo de para-ventos como edificios que teñen todo o poder do construído como ideal expresionista dentro dun entorno racionalista.                          No conxunto de arquitectos de referencia internacional, Louis Kahn, tras esta exposición en Róterdam, que viaxará por outras cidades europeas e americanas, tomará un posto de popularidade, indo máis alá de ser un autor para entendidos. O gran público atopará en el ecos non solo dos grandes mestres clásicos mencionados. Mais tamén de Frank Lloyd Wright, de Le Corbusier e de Carlo Scarpa. O ollo que mira o mundo dende a arquitectura intelectual.
Román Padín Otero

Superstars


Superstars                                                                                               La escena cultural necesita de expresiones contundentes que sean tan rigurosas como agiotistas. El carácter innovador del creador lleva implícita una actuación que sea cuando no convulsiva, al menos sí reflexiva. No vale el balbuceo, ni la interpretación, es necesaria la arriesgada actitud del que atrapa el deseo por la cola y lo convierte en creación innovadora y aperturista de miras hacia horizontes, de otro modo ignotos a la audiencia. Hay que se absolutamente moderno, como afirmó Arthur Rimbaud, y para serlo no convienen ni ataduras de escuelas, ni de autoridades. Sí conviene tener formación académica, además de conocer la postproducción del sistema internacional del arte, la cultura y la performance musical, en todas sus variantes. Es decir para ser una super estrella del siglo XXI, hay que conocer la escuela y entender el manejo entre autoridades, de otro modo será el creador, no una superestrella, sino una estrelliña local. En la escena cultural española, hay dos personalidades que sí saben entender la puesta en escena y el espectáculo con gran calidad y naturaleza agitadora. Alaska y Mario Vaquerizo, no sólo son estrellas televisivas recientes, sino que tienen una idea muy clara de la escena creativa rock y siguen esa senda con éxito de público y crítica. Alaska, lleva varias décadas formando parte de la esencia creativa española y desde que colabora con Mario Vaquerizo ha sacado lo mejor que llevaba dentro de un estilo radical y rompedor. En una de sus últimas incursiones artísticas han colaborado con otra superestrella, la galerista matritense Topacio Fresh, en la expoción “Superstars”, en la galería “La fresh gallery”. Un conjunto de fotografías instantáneas, naturales polaroids, que recogen toda la fauna moderna de la escena pop-rock-disco dance-arty creativa actual, retratados por Mario y Alaska. El resultado, que cita a Andy Warhol, es impecable, por fresco, alegre, divertido, ausente de pretensiones y cercano al público. Una superestrella lo es por mímesis con su público. La superestrella ilumina el panorama artístico con luz cenital que lo cubre todo e invita a advertir lo nunca visto antes. Topacio, Alaska, Mario y las cosas claras. Arte en estado puro, no retórica amparada por las instituciones públicas, sino arte a secas.
Román Padín Otero  

viernes, 21 de septiembre de 2012

VERSACE, medusa de la moda


Versace, a medusa da moda
Co gallo da celebración do talento de Gianni Versace, o Museo del Traje de Madrid, dedica unha mostra monográfica ó modisto italiano, na que se pon en relación a arte clásica de orde grecolatina, co estilo excesivo do creador da Medusa. Non se pode pensar na moda dos derradeiros anos do século XX sen mencionar a Versace. De igual modo que Paul Poiret vestiu e época de ponte entre o cubismo e o art déco. Versace, respirou o espírito dos tempos, mesturando o eclecticismo postmoderno coa arte pop das superestrelas de videoclip. Fixo un traballo certamente integrado coa tradición de occidente de reinterpretar as creacións doutras épocas, doutros creadores.                                                                                                En non pouca medida a arte italiana aparece permanentemente referida ó clasicismo de Roma, millor dito das “Romas”, por que son sen dúbida varias. Logo do esplendor romano, todo foi miscelánea. Tanto que cando pensamos no epítome da mestura, o século XIX, os estilos se suceden en cadencia infinita, alternando ordes historicistas, o estilo belas artes, o art nouveau, o neoclasicismo. Realizado todo elo dun xeito acumulativo e redundante. A Italia do XIX é a unificación do país feita a ritmo de coro de Verdi. O estilo de Versace, compre coa tradición de inspirarse no clasicismo grecoromano. Mais non o fai dende as fontes orixinarias da arqueoloxía gliptoteica. Antes ben, toma inspiración clasicista nas versións decimonónicas, pesadas e  burguesas do século XIX. O clasicismo de Versace é polo tanto redundante e acumulativo, é secesionista. E faino tamén ó ritmo unionista e universal da música dos videoclips da MTV. Non son coros de ópera de canal de Panamá os que marcan o ritmo da universalidade versaciana, se non himnos de Michael, Lennox, Police, Elton John. Tomou préstamos da cabeza de medusa barroca para crear un logo. Dos atletas de academia noucentista para as imaxes publicitarias masculinas. E das Venus para recrear con Linda, Naomi, Cindy,Christy,Tatjana, Claudia, Stephanie, un universo de hiperféminas xacentes, como nos cadros clásicos, que non se erguían por menos de 10.000 dolares ó día. Pero no universo Versace, non todo era a imaxe secesionista da casa do lago Como, ou a colección de arte de transvangarda da casa de Nova York. Había tamén, e sobre todo cumprida inspiración, ou préstamo de outras casas de moda e doutros universos do luxo. Cando se ollan as primeiras coleccións do primeiros oitenta, hai un punto en común con moitas outras empresas italianas da época, a manufactura de virtuoso e o deseño desestructurado. Logo avanzou tomando prestado de Armani o xenio da xastrería desestruturada. Tamén de Hermés o conxunto de estampacións neobarrocas, que él levou a enésima potencia. De Paco Rabanne os tecidos para vestidos en metal. E mesmo de Yves Saint Laurent o xenio de traxes de noite lixeiros como un suspiro de perfume. Drapear como Madame Grés, cortar como Balenciaga, estampar como Hermés, innovar como Rabanne…e fascinar como as estrelas da pasarela, inertes, exánimes, exangües. Fascinar na época ecléctica e hipertrofiada de ledicia adormecida, na que as estrelas eran inertes. Nin bailarinas, nin cantantes, nin pintoras, nin arquitectos, nin deportistas, nin escultores...soamente modelos. A época na que o “hunter gets captured by the game”, o pintor e fagocitado pola modelo, polo modelo, e todo se reduce a dous arquetipos. O vigor inmóvil do Hércules Farnesio recreado de costas, nos glúteos de actor porno dos modelos publicitarios de roupa de home. E a fraxilidade adormecida da Venus xacente recreada espida nos senos operados de modelos femininas delgadas como un dia de inverno. Versace foi a porta da hipermodernidade, do tempo triste da ansiedade actual onde todo é apariencia, apariencia vestida e sobre todo desnuda. Os homes vestidos de coiro negro de Versace, foron trasladados da escena gay mais dura ás primeiras liñas comerciais. As mulleres cheas de imperdibles en vestidos de escote de vértigo e aperturas provocadoras, saltaron do cabaret Voltaire ós salóns do Ritz. Premonitorio ou dramático, Versace morreu en ritmo de salsa nun Miami caluroso de verán tropical á mans dunha víctima dos vicios mundanos do século. Vexamos en Versace virtude, sobre todo e por encima de todo, as cualidades dun creador que escribía e gritaba ós catros ventos unha moda con nome de “ópera, ballet, pintura, escultura, arquitectura, arte” e beleza efímera da carnalidade do modelo masculino e feminino. Efímero era tamén o éxito do atleta en Olimpia e o xesto convulso de Nijinsky no final do “Preludio para a sesta do fauno”. Versace coa súa virtude porn chic, forma parte dos anais culturais de occidente. Medusa e Versace.
Román Padín Otero

jueves, 12 de julio de 2012

Conversas Imposibles, Faro de Vigo 12-7-2012


Conversas imposibles
Unha exposición dedicada á casa de modas italiana Prada, presenta no Metropolitan Museum de Nova Iorque, baixo o título “Impossible conversations”, unha afinidade electiva entre esta creadora italiana do século XXI, e outra grande creadora italiana do século XX, a monumental surrealista e modista Elsa Schiaparelli.                                                            Non de xeito fortuito Coco Chanel, consideraba a Elsa Schiaparelli, a súa máis grande rival na moda nas décadas localizadas entre as dúas grandes guerras. Schiaparelli, tiña un talento que a relacionaba non solo coa moda, se non tamén coa arte. As súas modas eran unha sincopada reiteración de saias tubulares, con chaquetas de ombreiras prominentes, e quizais turbantes desmesuradamente grandes, que aparecían sempre coloreados, decorados, ribeteados, bordados, engalanados por caprichos coloristas e volumétricos propios dunha cámara das marabillas dun coleccionista barroco. Fronte a Schiap, co seu color fetiche o shocking pink, aparecía Chanel, coa sobriedade do “petite robe noire. A antítese do negro fronte ó rosa rechamante, escribiu unha páxina da historia da moda, e mesmo sirveu de leitmotiv estético para que Chanel, chamara despectivamente á Schiap “a italiana”.  A italiana, estivo realmente de moda, e ademáis tiña toda unha pléiade de artistas traballando con ela. Dalí, Cocteau, Meret Oppenheim, Christian Bérard, entre outros foron colaboradores necesarios na construcción do universo surreal, teatral, dramático, circense e máxico de Schiap.                                                                         Nunha análise de mercadotecnia da moda e de identidade de marca-país, pódese afirmar que a idea do made in Italy, con esas notas de calidade, boa manufactura, artesanado, certa excentricidade e singularidade estilística, ten orixe na moda parisina da italiana Elsa Schiaparelli. A súa personalidade trascendía os deseños de roupa e mesmo a súa boutique de Place Vendôme tiña peculiaridades estéticas únicas impreganadas do espírito dos tempos. De estilo surrealista, a boutique contaba cun oso xigante que recibía ós clientes e cunha xaula que era ó mesmo tempo acceso a un ámbito de liberdade en modas e cárcere de ouro para afeccionados ó estilo. Os perfumes de Schiap, sempre empezaban por S, e unha das súas máis célebres botellas tiña forma de torso feminino cun tocado de flores. Unha forma que logo habería de reproducir Jean Paul Gaultier no seu perfume de dona, “le classique”. Todo ese universo Schiaparelli tivo unha sona moi grande entre a intelectualidade. As testas reais destronadas, as grandes aristócratas rusas, as millonarias americanas e as visitantes accidentais de París, morrían por Schiap. Décadas despois do peche da lexendaria casa de moda, as prendas de Schiap, son un referente obrigado para os afeccionados á moda nos museos, para os coleccionistas de vintage e para os lectores de historia e socioloxía.            A importancia e trascendencia de Schiap na moda do século XX, e tanta como a importancia e trascendencia doutra italiana, Miuccia Prada, na moda do século XXI. A principios dos anos noventa unha pequena boutique de Prada en Nova Iorque, vendía bolsos de nylon con cadeas douradas que recordaban ós bolsos de Chanel, e vestidos abrigos de brocado dourado de corte ascético que recordaban ás capas operísticas de Schiaparelli. En pouco tempo Interview de Andy Warhol, mencionaba que Madonna, afirmaba que “toda rapaza debía ter un momento Prada”. Súbitamente o que tiña sido un negocio de curtidoría con tenda emblemática de estilo decimonónico na galería Vittorio Emanuele de Milán, un negocio tradicional, trocou en identidade da vangarda intelectual de todo o mundo. Prada, co seu logo tirangular e a súa tecnoloxía nos materiais, e lucidez no deseño, namorou a todo o planeta. Dende a pequena tenda de Nova Iorque, pasaron a ocupar o edificio do antigo museo Guggenheim Soho, e coa colabouración da Casa co estudo de arquitectura de Rem Koolhaas, crearon a mais espectacular, única, singular e hipermoderna das tendas de moda. Seguindo o espírito dos tempos o acceso á tenda é como unha nube industriosa de formas redondeadas, e os modelos trocan tanto que compre ir a miudo para non perder ninguna das performances dos escaparatistas. Prada ademáis colaboura asiduamente con artistas como Francesco Vezzoli ou Lady Gaga, para continuar avanzando na construcción dun imaxinario único e exclusivo dunha casa de moda que creou o estilo dun tempo. Colofón desa actividade lexendaria de comunicación en revistas de moda e organización de festas de sociedade, é a exposición que arestora presenta no MET neoiorquino, no que se relaciónan teimas estéticas das colección de Schiap con teimas estéticas das coleccións de Prada. Siluetas semellantes, cores, detalles e mezclas imposibles serven de leitmotiv para a creación dun circuito polo universo de dúas casas máis esenciales da historia da moda. Schiap a fantasmagoría do surrealismo e Prada a velocidade de escape do mundo de jets no século XXI.
Traxes e discursos                                                                                            Cando nos anos da guerra mundial Elsa Schiaparelli, deixou a moda para converterse en conferenciante de masas nos Estados Unidos, algo estaba trocando no universo da exclusividade parisina. O luxo ia camiñar dende entón pola senda dos anos dourados da alta costura cara o prêt á porter de deseñador. Schiap non aguantou o tirón financiero dos cambios de estilos da loita mundial, pero logo dela a moda italiana ía ter unha presencia internacional nunca pensada antes. Os italianos, como marca-país, incorporaron toda unha serie de empresas xestoras do luxo dende un punto de vista de modernidade no producto. Os italianos inventaron o complemento con maiusculas, os bolsos e os zapatos, os cinturóns e os panos de seda, as xoias e as peles de pelo, como sinónimo de moda. Hai poucas semanas Dolce, un dos membros de Dolce&Gabbanna, afirmaba, que o sistema de moda ía rematar coa moda, arestora a xente pensaba que a moda era un bolso. Pero quen recordaría un bolso, e non un traxe, dentro de vinte anos. Nunha especie de sortilexio surrealista ou de conversa imposible, acontece que os italianos, co seu invento da moda dos accesorios, acaban por facer morrer ó sistema da moda. Igual que os surrealistas estaban fascinados pola muller mantis relixiosa que comía ós seus amantes logo de ter sexo con eles. Tamén a moda post surreal de Prada, D&G, e non a moda de Schiap, tentan de manter como identitario do estilo e da moda a algo que non serve se non para amainar ás masas que non teñen acceso á moda real con maísculas. Quen non poder mercar un traxe, merca unha camiseta cunha logo ou un bolso. En poucas ocasión se atopou unha situación máis encapsulada e encadeada cun estilo que con esta realidade da moda do século XXI. A liberdade que outorga a individualidade do estilo da moda non foi bastante para ter a liberdade de comportarse con sobriedade e lóxica. A conversa imposible da moda do século XXI é que a liberdade do vestido remata por ser unha cárcere de estilo.
Román Padín Otero

martes, 10 de julio de 2012

éphémère, éphémère, Faro de Vigo 5-7-2012


Éphémère
As obras de arte máis principais na historia, estiveron creadas para perpetuarse no tempo. A vontade principal dun mecenas ou dun coleccionista, era a do coidado e conservación das creacións plásticas únicas que eles custodiaban, logo de ter rematada a encomenda ós artistas. Cando nos referimos ás orixes da civilización de occidente, nos textos mesopotámicos, estamos a citar un fito no que a permanencia das verbas sobre soporte escrito, trocaron o sentido da cultura e da sociedade, tendo en pasar da herdanza verbal, a aquela outra da escrita. Ese niño de coñecemento que é a indeleble presenza das verbas, ou das imaxes, ou da escrita ou da pictografía fixa ou móvil sobre soportes estables, ten sido a peza axial da cultura de occidente dende o terceiro milenio antes de Cristo.
Non por ser menor, pero sí por ser distinta, a arte efímera, aquela destinada a ser flor de un día, soño dunha noite de verán ou fanfarria de pompa e circunstancia, era considerada non menos importante que a arte estable, pero sí que se tiña por accesoria. Un artista como Arcimboldo, eran convocado a facer as súas terribles e creativas cabezas polimorfas manieristas ó mesmo tempo que, accesoriamente, era invitado a deseñar desfiles e vestiarios para festas cortesanas. Pasando o tempo, o recordó dese artista, ven dado sobre todo polos cadros de óleo sobre lenzo que están nas colección reais de El Prado e noutros museos europeos, e non tanto polo seu traballo como creador de escenografías. No caso de Arcimboldo, unha coincidencia fonética, fixo que a súa arte éphémère, fora convertida en memoria permanente pola edición dun libro monográfico no que se incluían deseños do artista para fanfarrias e bailes, publicado por efemer (F.M.R.), Franco María Ricci. O editor italiano máis emblemático dos derradeiros anos, é un exemplo de cómo a arte efímera abonda asemade nas bibliotecas. Os arquivos de libros, localización noutras épocas de volumes incunables e pesadas edicións ideadas para permanecer no tempo, foron trocando últimamente en eidos dedicados ás publicación facsimilares, periódicas ou revistas, que tiñan un forte contido de herdanza cultural. Así a sección da hemeroteca converteuse en totalidad de biblioteca de edicións efímeras nos anos recentes. O efímero e esencial á cultura hipermoderna. Tanto que o noso sistema de comportamento, influenciado polo sistema da moda, o fashion system, induce a mozos e vellos, mulleres e homes, a trocar de actitude, sentimento e mesmo compañía sentimental, nunha sorte de permanente cambio de colección de moda, ou permanenente efímero cambio da educación sentimental.
Sen dúbida, a mocedade, ese tesouro que habita na melancolía do recordo, no ouvear dun momento, deu moita inspiración ás artes. E de seguro que a arte efímera máis moderna, a cinematografía, tomou como inspiración en non poucas ocasións o estilo de vida da mocedade, como eixo do existir. Recentemente o editor Luís Venegas, reponsable de diversas publicacións como Ey Magateen! e Candy Magazine!, reinventou a imaxe da casa Loewe, cunha campaña de publicidade que deu moita polémica, e incluía no espectro da clásica casa de modas a unha mocedade acomodada do Madrid máis “pijo”. Esa loubazanda da xuventude, do efímero, está intrínsecamente relacionada coas necesidades comerciales da casa Loewe, que precisa de novas clientas “efímeras” e non das antigas vellas grandes Duquesas e Condesas, que xa contan no seu vestiario con todos os Loewes imaxinables. Noutra esquina do mundo, o artista James Franco, presentou una pasada primavera unha exposición no MOCA de Los Angeles, na que baixo o título “Rebelde”, loubaba ó film de James Dean, no que se converteu a futilidade da vida, a presencia da morte como un fermoso cadavre aínda mozo e a interpretación dunha obra de cine efímera, por parte doutros artistas, como eixo para unha celebración da arte efímera, como a vida.
Un museo de 24 horas
Outro artista que celebrou a realidade das artes efímeras, como razón de ser na contemporaneidade, é o italiano Francesco Vezzoli, quen creou no pasado inverno, un museo efímero en París contando coa colabouración da Casa de moda Prada. Durante 24 horas, o palacio de Iéna, xunto ó Trocadero, foi o lugar de encontró dunha jet set das artes, e de numerosos visitantes anónimos. Foi unha especie de festa con cena e baile que acollía ademáis numerosas pezas e un concepto de instalación creado polo artista italiano. Nos nosos días, na época da cultura do espectáculo, nada millor que convertir un espacio histórico, nunha macro discoteca con pezas plásticas, para celebrar a arte hipermoderna do século XXI. O estilo de Vezzoli é un crisol da conceptuación do efímero na cultura contemporánea. As súas teimas fan variacións intelectuais lixeiras, nunca fondas, sobre cuestións varias. Dende o universo das divas do cine até a mestura de pornografía e música accidental. A súa plástica, caseque nunca crea, se non que recrea imaxes e iconas creadas por outros autores antes, ou mesmo construídos pola iconografía pop que él desvirtúa. Algo lixeiro de argumento, suave de forma, e breve de duración, conforma a cualidade do efímero na arte do século XXI, na arte integrada no universo da moda recreada por Vezzoli.
Román Padín Otero     

lunes, 4 de junio de 2012

Eterno feminino, Newton. Faro de Vigo 31.5.2012




Eterno feminino por Helmut Newton.
O fotógrafo Helmut Newton (1920-2004)é suxeito de dúas exposicións retrospectivas que repasan episodios diversos da súa monumental produción. París e Berlín, acollen ó longo deste ano, o universo de hiperfeminidade insaturada en branco e negro, do fotógrafo que retratou ás mulleres máis poderosas, espidas ou vestidas, que coñecera a historia da arte dende Palas Atenea. Un mundo matriarcal onde a pube e o abdomen da muller exhiben toda a forza que implica ser orixe da vida e fonte erótica de fantasía sexual  surreal, vencellada a zapatos de tacón e beizos bermellos. Un mundo de donas que apoian a trémula voluptuosidade da musculatura das súas longas pernas sobre anels de diamantes e traxes de coiro. Agora esas donas, e outros montruos sagrados, ofrécense ó espectador, no equilibrio do tempo perdido, dunhas épocas chic pasadas, e o tempo recobrado, aquel sostido pola memoria inalterable do ollo sen párpado da cámara de fotos.
Na exposición de París repásanse as teimas de moda,sexo, espidos, humor e retratos que están presentes ó longo de anos de creación pictográfica do fotógrafo. Aínda que o leitmotiv do traballo de Helmut Newton, durante décadas, foi a moda, houbo outros terreos nos que tamén abondou a súa creatividade. Tan presente está o universo da moda no seu traballo, que se pode dicir que é o seu un tracto fotográfico do chic, o estilo, a elegancia e os xestos sofisticados, cun aroma de moda entorno a eles. A moda como excusa, sirveu para presentar modelos espidas a carón da roupa de Saint Laurent. A moda como argumento, sirveu tamén, para retratar xoias únicas envoltas en bodegóns de carne humán e utensilios de cociña. A moda enfin, para simbolizar a erótica casi orgásmica de modelos tumbadas como odaliscas guerreias que lucen zapatos imposibles e peiteados de bucles, estreas, ostras e champagne. Tanto Yves Saint Laurent, como Helmut Newton, trataron á muller dende un punto de vista de women´s liberation. O mundo dunha muller que leva pantalóns e smoking creado por Saint Laurent é complementario do mundo dunha muller que goberna o seu destino, cos seus propios negocios e luxosos hoteis, creado por Newton. De xeito que en moitas fotografías de moda aparece o sexo, e de forma constante aparece una muller desafiante, que  controla ós homes entorno a ela, sendo suxeito da acción e non obxeto da función. Este diálogo de moda e sexo, leva como acompañante ó humor en moitas ocasións. De xeito que as narracións visuais creadas por Newton encerran un halo SM, ou de dominación ou noutra volta, teñen un contido humoresque. Moitas veces son persoeiros célebres os que aparecen nas escenas de moda, sexo, humor. E mesmo nos retratos de celebridades, aparecen tamén narracións ocultas que veñen a realzar un retrato meta psicolóxico do actor, actriz, escritor ou pintor. Catherine Deneuve mira desafiante como un busto art déco. Charlote Rampling, emprega una mesa como cadeira, mentras mostra o seu corpo fráxil espido. Paloma Picasso, emprega un vaso de cristal para insinuar un peito espido, nun retrato aristocrático. Todas mulleres, divas, imposibles realidades nun universo de míticas guerreiras da elegancia e os xestos sofisticados. Unhas décadas de vós transoceánicos en jumbo, veraneos na Costa Azul e ceas na Tour d´Argent.
Catro grandes libros recollen moitos dos traballos de Helmut Newton: A world without men, White women, Sleepless nights, Big nudes. Ós tres últimos está dedicada a exposición de Berlín. A idea dun mundo sen homes, ven a refrendar o ideal de eterna feminidade nun universo de mulleres escultóricas, con peitos cono globos terráqueos que gobernan o destino do mundo, en clave feminina. Atrás queda o machismo dominante na historia de occidente, e Newton, reinventa una realidade onde só hai mulleres gobernantas. Mulleres hiperfemininas que rodeadas de fermosos homes obxecto, son bicadas, acariciadas, observadas polos hercúleos sementais. As xigánticas imaxes frontais das mulleres espidas ou vestidas en costura dos retratos de Mulleres brancas e Noites sen dormir, veñen a aumentar o imaxinario meta-real, ou surreal da creatividade de Newton. Igual que Buñuel fantaseaba con tacóns. Igual que Dalí fantaseaba cunha Gala orixe e absoluto. Newton, fantasea cunha pléiade de donas que son una e son todas. As mais fermosas mulleres de feminidade absoluta, chic radical e espido insuperable, son as que enchen as páxinas do calendario das mil e una noites de Newton, Helmut Newton.
Paloma Picasso
Unha das musas divinas que retratou Helmut Newton, foi Paloma Picasso. A célebre filla do pintor Pablo Picasso, famosa e respetada ela mesma como membro da jet set e deseñadora de xoias, accesorios, perfumes e obxectos decorativos, foi musa e retratada por Newton. Ó fótografo gustoulle a pel branca casi mármorea de Paloma. O seu estilo inspirado nas infantas de Velázquez, combinaba á perfección o branco da pel, o bermello do beizos e o negro azibeche do cabelos. Fixaron un encontro na costa azul, en St Jean Cap Ferrat, no Grand hotel. Paloma con Rafael López Cambil, o seu marido daquela, chegaron varios días antes e tomaron baños de sol. A sorpresa foi para Helmut Newton, cando chegou a retratar á deseñadora de límpida branca pel, e atopou á andaluza morena que levaba dentro. O xenio de Newton , creou o célebre retrato de Paloma, levando os seus brazaletes de fuste de columna grega para Tiffany, un vestido negro e un peito ó aire, adiantándose ó unisenso de Yves Saint Laurent, que aparece intelixentemente cuberto por un vaso de cristal de trago largo que suxeta á dona co seu brazo, mentres o outro reposa na cintura, en actitude de retrato goyesco ou de Mengs. Anos despois retratou a una Paloma máis madura, levando un obxecto fetiche para Newton. Un retrato de efixie de busto da deseñadora levando un monóculo, insinúa un corpo espido e cos cabelos húmedos. Os beizos bermellos, parece suxerir a dona da man no peito, ou una nova interpretación gongoresca dun retrato de Corte español. Paloma e Helmut, teceron unha desas relacións entre creador e musa, nas que se produce un novum. Algo nunca visto antes e que marca una páxina na historia contemporánea do sistema da moda, sistema da arte. Nunca visto antes.
Román Padín Otero

martes, 29 de mayo de 2012

literaria apariencia, ECG 29 5 2012

http://www.elcorreogallego.es/opinion/ecg/literaria-apariencia/idEdicion-2012-05-29/idNoticia-748486/

 Literaria apariencia
El artista Anish Kapoor, explicaba en una reciente conversación, la importancia que tienen las esquinas para el arte. El lugar donde se encuentran dos planos, donde se produce una intersección o integración de cuerpos y materias previamente dispersas, produce un novum. Una de las piezas del escultor, presenta un cañón esputando balas de color contra una esquina, transformándola en una doblez poética. Aún una obra de arte previa en el tiempo, el cuadro de Fantin-Latour, “En la esquina de la mesa”, 1872, representa también en una intersección espacial a los literatos que habrían de suponer la apertura hacia la poesía contemporánea. Retratados en el París moderno de los pasajes calefaccionados aparecen, los del eclipse total, Rimbaud y Verlaine. Junto a otras seis personalidades como la de, Léon Valade o Ernest d´Hervilly. El cuadro que se encuentra en el parisino museo d´Orsay, es en sí mismo una multidisciplinariedad, una intersección. Poesía, pintura, estilo de vida,moda, gastronomía y política se dan cita en este retrato de grupo que representa una imagen que es como una frase de Baudelaire, “hay que ser absolutamente moderno”.                                                                     El inverosímil hilo de Parca que conecta a Rimbaud con Baudelaire y a estos con Kapoor, tiene el color de la modernidad. El momento vigente que se llama en ubicua terminología de Lipovetsky, hipermodernidad y  que se caracteriza sobre todo por la existencia de un lugar de intersecciones, una esquina disciplinar, de naturaleza virtual. En ese mundo virtual, los absolutamente modernos mezclan géneros. Uno de los que lo hace con plausible eficacia es el literato-modisto, Gonzalo Vázquez. Este creador está en la esquina de la apariencia literaria, o sea en el terreno de hacer ropa de vanguardia sobre coordenadas poéticas. En la esquina de la mesa de Fantin-Latour, retrataba a jóvenes vestidos de color negro y gris, con los cabellos revueltos y el gesto indolente. Eran los hijos de la Comuna de París, germen estilístico de la moda futura. Las esculturas de Kapoor investigan sobre la concavidad, la convexidad y el color, en un mundo de estructuras arquitectónicas que se reproduce en la moda del siglo XXI. Y Gonzalo Vázquez
, toma prestadas metáforas, sinécdoques y polisemias, para hacer una ropa interesante, de corte sobrio, títulos evocadores, patrones racionales y estilo updated. La importancia de las esquinas en la moda de literaria apariencia, encuentra doble juego en Gonzalo Vázquez, al mezclar disciplinas y crearla desde la esquina del mundo llamada Galicia. Ser absolutamente modernos con apariencia literaria.
Román Padín Otero