jueves, 26 de enero de 2012

Blue Chips, Faro de Vigo, 26.01.2012


Blue chips
As fichas azuis, tamén chamadas “blue chips”, son as de máis avalúo nos casinos. Delas toman prestado o seu nome as empresas cotizadas en bolsa que operan como valores máis estables. No eido das artes, dáselle ese calificativo ás obras firmadas por artistas recoñecidos que, malia o elevado prezo de adquisición, son un lugar de investimento seguro ou polo menos indiciariamente revalorizable para os aforros.
Hai un filme moi divertido, protagonizado por Andie Macdowell e John Malkovich, titulado “Obxecto de seducción”, no que se recrea de xeito teatral e burlesco un “ménage à trois”, entre un home, una muller e unha escultura de Henry Moore. Cando a parella vese na obriga de por freno ó ritmo de vida que teñen, non lles queda outra que vender una pequena peza do escultor británico. A seducción atrapada pola cola, recordando a obra de teatro escrita por Picasso, está aquí colleita e ben colleita. Pois a parella atravesa por múltiples situacións para salvagardar o que é un prezo certo millonario suxeito por un pequeno ben moble. Ese é un exemplo de blue chip.
Os investimentos en arte non son o mesmo que as compras de arte, daquela non todo o que se merca haberá de ser un ben que teña valor patrimonial. A arte nas mans privadas ten primeiro una consideración estética ou sentimental e despóis un valor patrimonial. Así que cando se decide a participar no mercado da arte, hai que ter claro o contexto e a diferencia entre gasto e investimento, ámbalas dúas opción plausibles. Para gastar, guíamonos polo gusto. Para investir, debemos guiarnos polo coñecemento. Como se di popularmente, ninguén da pesos a catro pesetas, ou o que é o mesmo, as mesmas precaucións e informacións que se toman para mercar un ben inmoble, teñen de ser tomadas para mercar arte.
Para todo iso, para coñecer de arte, para poder investir os nosos cartos nun ámbito seguro e interesante de tráfico de bens físicos, o primeiro paso pode ser coñecer o calendario de feiras e exposicións máis doadas. Igual que seguimos as pasarelas de Milán, París ou Nova Iorque, asemade seguimos os centros de compra-venda de arte. E non hai que perder a visión da oportunidade da arte arestora que o mercado inmobiliario está á baixa e que parece doado, restar importancia ás especulacións bursátiles, que enfin non producen máis que desarreglos, e outorgarlle excelencia ás transaccións reais de bens físicos guiados por parámetros internacionais de avalúo.
O nudo gordiano da escena da arte está hoxe na feira de Miami Art Basel, que se celebra en decembro, e que  debe ser un punto de mira para os españois, pois é a mestura entre o rigor centroeuropeo e a poética latina, ademáis de ser a nosa porta con Latinoamérica, o noso mercado social natural neste intre de crise europeísta. Colofón ou obertura, a feira de Miami, é coñecida porque alí “está todo o mundo”. Vida social e latexo patrimonial van da man aló.
Madrid, é una cita próxima, un lugar onde familiarizarse cada febrero en ARCO, coa escena da arte. A feira céntrase na arte contemporánea, aínda que hai sempre stands de clásicos das vangardas. Entre os blue chips que titulan este artigo, teñen nos Picasso, Miró, Calder, Picabia, enderezos de aposta segura. Os aumentos de valor no tempo desas obras, non son expoñenciais pero sí constantes. Iso sí, as obras haberán de ser de calidade dentro da produción de cada autor.
Outra opción en Madrid, podería ser o acercamento a obras de Anish Kapoor, Philippe Parreno, Liam Gillick, Angela Bullock ou calquera dos 100 artistas da lista de Artforum.  Despois de Madrid, está a feira de Bruselas en abril, coa opción de ir á feira de Colonia, no mesmo mes, pero sendo a belga, de máis calidade.
Nestas citas estando ben asesorado pódense atopar obras de interese. Os artistas americanos emerxentes son una boa opción, e as galerías dese país tamén, pola estruturación do mercado. Ademais en tódalas feiras hai galerías alemanas, que por exemplo en Arco, mercando xermano págase un 7% de IVA fronte ó 18% español.
As citas seguirían en xuño con Frieze en Nova Iorque e con Art Basel tamén en xuño, pero máis cerca, na cidade suiza de Basilea. Aló as pezas de arte con mayúsculas compiten con modelos de alta costura e seguridade no investimento. Iso sí poucos artistas españois, que en xeral non teñen pouca proxección, salvo Barceló e alguns artistas singulares da escola figurativa, o resto son compra sentimental ou de gusto, pero non investimento.
Este tour pola arte seguiría en París e Londres en outubro.
Sempre hai a posibilidade de viaxar e invetir, a ruta da arte dos blue chips, é unha delas.
Román Padín Otero

martes, 24 de enero de 2012

alta costura ss 2012

Versace, una presentación con trajes muy caracteristicos de la casa, con cortes sirena y detalles poison, que claro!, también son muy Mugler...bonitos!
Dior, una colección de toiles, bellos, insistentes en la idea de las siluetas dior y como un sorbete de apio entre platos, el pasado excesivo de Galliano y el devenir...me gusta la cita a Ferré-dior.
Giambattista Balli, tiene verdaderas hordas de seguidoras...la colección es muy impecable, parece Dior...este vestido tan italiano, tan claudia cardinale, me encanta
Chanel, una colección con silueta de vestidos apoyados en unos elegantes escotes barco-chimenea con líneas rectas en el tronco y detalles de  costura...impecable!
Givenchy, es tan corto que no sé que decir...a mi me parecer espantosos!
Armani Privé, en mi línea de no gustarme nada Armani, no me gusta ni el nombre "privé" que me parece una paletada de marca, este vestido no está mal...Armani lo que sí tiene es que es invisible, quiero decir si estás en una recepción en el Palace en Madrid o en el Excelsior de Roma y entra una señora vestida de Armani, no lleva logo, pero tiene un encanto y elegancias increíbles...pero las colecciones!!
JeanPaulGaultier, adoro a este hombre,después de YvesSaint Laurent,es el talento del siglo XX-XXI. Tiene verdadero estilo, genialidad,oficio y capacidad para hacer variaciones sobre un tema sin resultar obvio. Gaultier es como  el arte contemporáneo, abre ventanas a vistas donde la mirada del individuo solo, no llegaría nunca.
Esto es verdaderamente creativo, tiene una sutileza que sin caer en el disfraz resulta sorprendente e investigadora. Abre nuevos campos estéticos.  

domingo, 22 de enero de 2012

paris fw 2012 2013

Balenciaga, ?
Dior,la diferencia entre la moda italiana y la francesa, es que la italiana favorece el cuerpo atlético del hombre del siglo XXI, la francesa lo aniquila.
Lanvin, con una enorme insistencia en desarrollar una silueta nueva...me resulta chusca esa traslación de las mangas balón, jamón, imelda, raglán, desde los vestidos de cocktail de colecciones pasadas de mujer a esta colección de hombre...triunfa la combinación de sastre con cazadoras bomber o plufímero on top.
Agnés B, !!! esto era una opción, la otra ir vestido de phantomas
Paul Smith, variaciones en azul con puntos de color.
Ann Demeulemeester y Damir Doma, a las barricadas!
Hermés, en este caso la moda francesa sí destaca el cuerpo bien formado del hombre Alfa del siglo XXI
Kenzo, yo creo que esto no se lo compra nadie
Maison Martin Margiela, bbbrrrrrooooommmmmm brromm broomm!!!!
Miharayasuhiro, en la línea de los tejidos infrecuentes en ropa frecuente.
Walter van Beirendonck, una colección muy creativa, investigación y dandismo guineano
Thom Browne, un ejercicio de tejidos tradicionales yankees con volúmenes de fútbol americano y combinaciones feístas evocando los patchworks donde todo es compatible...los bordados de cuentas metálicas deben ser un horror para sentarse.
Louis Vuitton, impecable producción para una colección sin fisuras, además los abrigos y mantas con monogram serán un best seller.
http://www.youtube.com/watch?v=WoFdpbcID30&feature=endscreen&NR=1
Nichola Formichetti y Romain Kremer, llevan tono alternativo, espero que entiendan que sus precios también deberían serlo...yo no quiero ver un desfile con las columnas desgastadas de club after y una colección de bombers de vinilo con lana para luego tener que pagar blue chip tickets...no sé, no sé
Yves Saint Laurent, desde luego el arte influye a la moda con estas piezas sonoras que emplean para dar música de amueblamiento (Satie dixit), pues parecen seguir a la turner-ada Susan Philipsz  y al maravillos Cy Twombly para los backdrops...la colección es como un hecho a medida en la tienda leather de la esquina...pero bueno...la piel, lasegunda piel justifica bien un precio unitario muy elevado en cada prenda.
Jean Paul Gaultier, sigue siendo impecable en los estilismos de sobreposiciones chic-parisino, además sacó unos estampados con trampantojo de ladrillo que eran un Magritte vivo y desde luego sigue siendo excelente al poner faldas en el hombre...Mugler y Saint Laurent, tenían las chicas más guapas..Gaultier, los chicos más guapos.
Viktor & Rolf, una colección de alta prestancia, muy equilibrada y óptima para una boutique de lujo...patronaje de chaquetas y abrigos con hombreras redondeadas muy singular...y piezas de piel de pelo, sastres, abrigos, cazadoras unívocos
Givenchy, look de tribu urbana para jovencillos millonarios y víctimas de la moda

jueves, 19 de enero de 2012

deseño futuro, faro de vigo, faro da cultura, 19.1.2012


Deseño futuro
O deseño naceu no 1919 cando Walter Gropius fundou a Bauhaus de Weimar. Daquela no programa de estudos da escola explicábase que a intención dos cursos era “formar a un novo tipo de artista creador, capaz de comprender calqueira tipo de necesidade…alguén que se aproxime ás esixencias humáns segundo un método preciso”.
Hoxe en día, caseque un século despóis, ese desiderátum visionario, tense convertido nunha realidade imperativa, e todo o que nos rodea é deseño. Sen embargo, facendo una frase de estilo Magritte, podemos dicir que na situación vixente de banalización do mercado, “non todo o deseño é deseño” ou “ceci n´est pas design”.
O profesore italiano Bruno Munari, explicaba xa nos anos sesenta que había deseñadores, artistas e estilistas. Ocupados os primeiros en crear pezas de fermosura lóxica para usar, os segundos dedicados ás cuestións da expresión do subxetivo de xeito convincente e os terceiros ocupados na liña e a elegancia dos obxectos.
O deseño que interesa arestora é aquel que fuxe da retórica, facendo do equilibrio económico a súa principal ocupación. Ou que en xeito contrario, seña tan extraordinariamente accesorio que troque en unívoco, de élite.
O mercado responde favorablemente ós obxectos de calidade creados nunha ou outa liña. Por exemplo os autos eléctricos de BMW i3 e BMW i8, creados con fibras de carbono, formas aerodinámicas e interiores sostibles, serían exemplo da integración do novidoso en formas e adecuado de custos. Por outra banda, a colección de candeleiros de prata creada por Ora-Ïto para Christofle, baixo o nome “Arborescence”, unas pequenas esculturas que recordan ás arbres cubistas de Tamara de Lempicka, sería exemplo do luxo en diseño, do retórico con eficacia.
Esencial ou accesorio, a orixinalidade e autoría das creacións haberá de ser a súa primeira cualidade. O mercado responde a aquilo que é barato e rápido, pero sen dúdiba resulta máis xeneroso con aquilo que é perdurable, sostible e de formas armoniosas.
A relación entre o deseño, como fonte de avalúo engadido e a situación actual da economía, forma as axes dun debate sobre o futuro dos mercados e a volta cara a un ciclo socio-comercial de prosperidade.
Dende os anos oitenta, o adxetivo de “deseño”, como sinónimo de calidade, contemporaneidade e custo, xustificaban un prezo máis elevado dos bens no mercado.
As economías emerxentes de países BIC, invadiron os comercios, con productos manufacturados de baixo custo e ausencia de autoría. Estes productos placebo con distribución de cidade dormitorio,  circularon de xeito cada vez máis veloz, até chegar á estrutura de desconto permanente e confusión do consumidor na que nos atopamos na actualidade.
O mercado está desregulado, e o consumidor está aturdido, e a consecuencia e que o “mais barato todavía”, ten sido asemade  motivo de freno no consumo.
A tendencia para a mercadotecnia das empresas nos próximos anos é por lóxica a antítese do statu quo. En materia de automóviles, está ben a idea dos autos ecolóxicos, pero hai asemade una demanda no mercado de autos de gran tamaño.
En materia alimentaria, a idea da fusión, empezará a deixar paso a produtos orixinais doados para cada mercado en orixe.
Canto ós sistemas de comunicación, deixarán de ter efectividade as campañas anónimas por medio de mailings masivos ou twitters de caída libre, para tomar importancia as relacións personais de tipo clásico que inclúen cena e botella de viño co cliente. Ademáis será importante que as empresas aumenten os seus presupostos de viaxes para visitar ós clientes, e coñecer cara a cara o que precisan.
Nesta nova era, de lóxica personalizada, cobrará importancia o avalúo sensato dos servicios e das calidades dos bens de consumo. Un billete terá un custo real e non un custo de oportunidade. Unha camiseta con deseño terá un custo por manufactura e non por oferta ou por logo. Nin o moi barato nin o moi caro, sen lóxica, atoparán acougo.
E o que si atopará acougo no novo sistema do produto de deseño con importancia do avalúo engadido, é o extraordinariamente exclusivo ou o extraordinariamente accesible por cualidades productivas. Así, nos xastres de Savile Row, demandaránse traxes con tecidos feitos de lapislázuli, pó de diamante ou lás con fiado nanotecnolóxico. Asemade, bens de consumo primario como os alimentos ou os prezos da hostelería deberán tornar á lóxica do custo-oportunidade.
O deseño, a creación xustificada por ética máis estética, será demandada, tanto para os bens exclusivos como para os xenéricos, funcionando como leitmotiv para a revitalización dos mercados.
Deseño e arquitectura
En Rotterdam, nos Países Baixos, e tamén en Alemania, en concreto en Saxonia, están a poñer en práctica xestións e programas para facer do deseño e da arquitectura a fonte de ingresos e de tráfico de consumidores ou visitantes.
Cada temporada, con natureza anual ou bienal, en Rotterdam, se celebran eventos relacionados coa arquitectura e o deseño. Non hai que esquencer, que o limelight da cidade holandesa, conta con edificios dos millores arquitectos contemporáneos de todo o mundo. Estudos residentes na cidade como MVRDV ou OMA con Rem Koolhaas, están asemade a apoiar o prestixio e popularidade da cidade. Neste outono, a cidade presentou ó mercado internacional o hotel Inntel, una torre de cristal, amoblada con pezas de Montis e con iluminación de Artemide e Foscarini.
Hai tamén, un importante centro para a arquitectura contemporánea, o chamado NAI, que alberga cada dous anos una bienal onde se debaten e estudan cuestións de habitabilidade e novas formas de definir os espacios urbáns, para millorar a calidade de vida e racionalizar os custos. De xeito que a arquitectura contemporánea non seña somentes de edificios vedette, se non que tamén se dedique ás millores formas para as casa de veciños.
No museo Boijmans, organizan cada ano un premio de deseño, que abonda na tradición desta institución nas artes aplicadas. E serve como trampolín para a divulgación de senlleiros deseñadores holandeses que contan cunha sólida carreira profesional.
En conxunto a idea de comunicación de Rotterdam, e a do avalúo engadido. Todo é lóxica do deseño aplicada a prol da solvencia tecnolóxica da cidade e os seus habitantes e visitantes.
En Alemania, una manufactura de porcelana tradicional como Meissen, ven de ser posta ó día e lanzada á primeira liña de productos con personalidade no mercado do luxo. A empresa de propiedade estatal, non podía ser posta ó día con aumento de fondos, pois ía en contra da normativa da Unión Europea. O executivo Christian Kurtzke, trocou a vella manufactura nun emporio do luxo, diversificando a vella porcelana no eido dos tecidos, os metáis, as xoias ou o mobiliario.
Tanto a estratexia de Rotterdam abondando na arquitectura de alta tecnoloxía, como a xestión xermana da porcelana como vía para o universo do luxo, ben podía ser mimetizada no noso país. Cidade da Cultura como enderezo tecnolóxico ou tradicionais manufacturas de La Granja, Buen Retiro ou Sargadelos, ben podían ser postas novamente en órbita. Artes e mercado.
Román Padín Otero    

miércoles, 18 de enero de 2012

milán fw 2012 2013

Tomas Meier para Bottega Veneta, interesantes variaciones en gris en los sastres. Una constante en la temporada son los degradés y escaleras de color

Sarah Burton para Alexander Mcqueen, han hecho una colección de hombre de corte impecable con acentos de ingleses excéntricos que tiene muy buenas perspectivas en el cliente del lujo. Una sastrería británica con algunos toques sitwellianos que son muy plausibles.

Brioni, un estilo sartorial y clásico con prendas de sport en materiales cálidos y ricos.

Bally, una línea clásica y de prendas de calidad...para caballeros viajando en línea regular por los aeropuertos de Europa en invierno
Burberry Prorsum, tres cosas a subrayar, los abrigos con franjas en el bajos, los paraguas bastón, las cazadoras plumífero sobre los trajes...lo que se van a copiar! ZZZ
Calvin Klein collection, en su línea de soluciones monocromáticas, incluyó un poncho gabardina parecido a la capita mod de Burberry, que quizá sea una novedad en el armario del hombre. Además muchas prendas en coco...carísimo pero bello.
Versace, lo que le gusta a Donatella una exageración, un estampado, un cuero, un disfraz de chongo de polígono caro...adoro Versace es excelente.
Canali, todo en la colección tiene ecos de dandi, en los trajes  y abrigos de una forma más anclada en el pasado, en algunos conjuntos sport, como el de la foto, con una informalidad combinada con tejidos suntuosos que resulta encantadora.
Costume National, una colección con prendas singulares de cortes atrevidos y un patronaje muy especial, como el traje de la foto que lleva pantalones baggy cortos, chaqueta con forma de guardapolvo y accesorios de motero.

Dolce&Gabbana, que gran empresa! Tienen el tailoring más variado de todas las pasarelas, es imposible entrer en una de sus boutiques y no llevarse algún pantalón que le quede bien al cliente...lo mismo las americanas y además la capacidad para inventar prendas must en cada colección, las cazadoras, guardapolvos, jerseys y chaquetas con bordados de esta temporada son impecables, un eco de aquellas cazadoras de husar de las colecciones neoclásicas de hace unos años, pero muy sensancionales y hacen esas capitas de enfermero-holmes, que estilan como no hay otra forma...let´s rock machos!
http://www.youtube.com/watch?v=pCSOeYEleB8

Dsquared, a los hermanos Dean and Dan Caten deberían contratarlos en Zara, para ya vestir con firma a todos los papis de 25-35 que van por ahí vestidos de maricones futboleros...jeans couture, bombers de plumas, trajes entallados, jerseys de Alpes etc etc etc...no sé cómo se sostiene esto en un desfile de nicho, cuando realmente es un estilismo de gran consumo...lo único que mola de Dsquared, son los bañadores esos que hacen con letras imposibles para cabalgar sobre las nalgas cicladas de sus clientes depilados.

También he visto las propuestas de Armani, Emporio Armani, Etro, Ermenegildo Zegna, Diesel, Fendi...
Gucci, es muy elegante, con unos modelos increíbles, colores hermosos y estilo sofisticado...pero le falta homogeneidad, no es un must como lo fue con Ford
Jil Sander, una colección con el cuero como hilo conductor, con exceso de uniforme retórico pero interesante y con unas bolsas de super para lleva...que ya se ven en los blogs.
John Richmond, una pasarela de estilismos obvios, pero con alguna sopresa como este chaquetón y la americana de esqueletos

viernes, 13 de enero de 2012

confeccionado a medida, El Correo Gallego 14.1.2012

Confeccionado a medida
Estamos en el inicio de la secesión de desfiles y pasarelas en las capitales de la moda italianas, francesas y americanas. La cita de pasarelas españolas no es trascendente, porque España no es un país de moda, es un país de sector textil. Del mayor emporio del mundo y de producción en fábricas y estudios de diseño, de colecciones con las marcas francesas, afrancesadas, americanas o anglófilas, más divulgadas. Así que las miradas siguen a Florencia, Milán, París, Nueva York, aunque los inversores sigan a A Coruña y Ourense.
Esta semana en Florencia, todos los chicos y señores, compiten en el pugilato de lo que los ingleses llaman bespoke, confeccionado a medida, con patrones severos y tejidos ingeniosos. La entrada a los desfiles de Pitti Uomo, es un crisol de lo más inteligente en el vestir masculino. Los trajes en grises con chaquetas escuetas, se combinan este invierno con pantalones por el tobillo, zapatos Oxford de fantasía y bufandas de mil colores, que crean una silueta de magdaleno con tope de crema en el hombre del siglo XXI. En este acceso a los desfiles, en la calle de los profesionales de la moda, hay más moda que en las pasarelas y presentaciones en sí mismas. Y si hace un lustro, la silueta de los asistentes tomaba prestados los acentos estilísticos de la ropa de Hedi Slimane para Dior. El lustro siguiente se vieron las influencias del todopoderoso Tom Ford en su línea de sastrería de lujo para hombre. En la actualidad es Thom Browne, el director artístico americano, que diseña su propia marca y también los anoraks de Moncler, el que influye en las siluetas de los caballeros. Un aire de alta calidad en los tejidos, con prendas de proporciones de escolar en internado normando, se combina con accesorios de sport retro y colores parchís. Así es el hombre del siglo XXI, un poco Peter Pan y un poco Duque de Westminster. Del héroe creado por James Matthew Barrie, ese deseo de no crecer nunca, con prendas que recuerdan a los años de escolaridad. Y del aristócrata británico, en segunda generación, amante de la modista Chanel, el gusto por los tweeds y las coderas, los bolsillos camperos y los botones forrados de cuero o asta. Una salvedad eso sí, del Westminster de Chanel, a quien la modista calificaba como la persona más elegante que conocía, pues nunca estrenaba nada, incluso ella misma le mandaba los zapatos a remendar. Los chicos y señores vestidos como "Duke West", en el siglo XXI, siempre estrenan. Y quizá no sea elegante llevar siempre algo nuevo, pero esa compra sin freno genera ciclo económico. Los desfiles de los primeros días en Florencia, con Valentino, Hardy Amies y Andrea Pompilio, entre lo sartorial y la novela.
Roman padin otero
foto carlos gago rodríguez

pitti uomo, florencia fw2012

 andrea pompilio
 hardy amies
valentino
Inicio de la temporada con pitti uomo, la moda masculina anclada en los tejidos, el matiz y el corte...pantalones cortos, chaquetas abombadas, gris vs naranja, estampaciones vs trama de los paños

jueves, 5 de enero de 2012

Salvador Dalí, pintor



Salvador Dalí, composición 1946. La perspectiva como escenario metafísico y onírico, es empleada en este cuadro, para ubicar un retrato elegante de la cantante Lulu Kolsman que aparece en el ángulo inferior derecho del lienzo. La época americana de Dalí, le otorga a la obra del surrealista, una componente de frivolidad social que se adapta muy bien a la propia efigie del artista como sujeto fotográfico. El artista como icono social traslada a los elegantes a sus decorados paranoico críticos, trufando la realidad de los rostros con el sueño de la razón y el recuerdo de las costas mediterráneas.